Nieuwe carrière
:format(jpeg):background_color(fff)/https%3A%2F%2Fwww.metronieuws.nl%2Fwp-content%2Fuploads%2Flezerscolumn-files%2FFoto_Allard_van_Gent-4.jpg)
Mijn nieuwe carrière begon vorige week geheel onverwacht in het café van een luxe warenhuis in Berlijn. Vraag me niet waarom, maar ik had zin in een kop koffie en gunde mezelf er een stuk gebak bij. Ik genoot van de luxe, de warme atmosfeer en de mensen die, net als ik, zichzelf iets lekkers gunden.
„Het gaat erom dat ik die vermogensbeheerder niet vertrouw”, hoorde ik een dame aan het tafeltje naast me zeggen. Ze was alleen en telefoneerde met iemand. „Ja, professionele beleggers”, lachte ze cynisch.
In gedachten zag ik een ploeg professionals honderden boterhammen met kaas beleggen, omdat ik van dit soort zaken niet echt kaas heb gegeten.
Schuddebuiken
„En bij ons is uw geld in goede handen”, riep ze nu wat luider, waarna ze schuddebuikte van het lachen. Ze keek mij kort aan. Ik knikte vriendelijk.
„Ach, mijnheer”, zei ze en drukte de telefoon uit. „Iedereen wil geld van anderen.”
Ik lachte, maar wist niet wat te antwoorden.
„Vermogensbeheerders noemen ze zich” , voegde ze eraan toe.
„Ik ben vermogensbeheer old school“< floepte ik eruit. „Geen transacties via internet met versleutelde wachtwoorden en digitale documenten. Ik heb zakken met geld, kasten vol ordners, maar leef als een bescheiden man die zichzelf hier zo nu en dan een kop koffie met een gebakje gunt.”
De vrouw schoof haar stoel iets naar achteren en vroeg of ik tijd had om met haar over vermogensbeheer te praten. Ik verklapte dat dit slechts mijn gedachte was bij een eerlijke vermogensbeheerder.
Cash
Ze vertelde me dat ze de banken niet vertrouwde. Om het kort te houden: ze wilde me meer dan 100.000 euro toevertrouwen. Cash. Of ik dat aankon?
Ik vertelde haar dat in mijn kledingkast al ruim tien jaar kleren liggen die ik niet meer draag. Ze glunderde. „In die zakken had ook geld kunnen zitten”, zei ze.
De volgende dag gingen we samen naar haar bank. Net als in een film kregen we toegang tot een kluis. De filiaalbeheerder keek me telkens wantrouwend aan. Ik genoot ervan, net als Marie-Louise, de 92-jarige dame die ik in een café in een luxe warenhuis ontmoette en die aan de start stond van mijn nieuwe carrière.