If you go to San Francisco

If you go to San Francisco, be sure to buy some flowers. Dat zei mijn goede vriend Nestor, een bejaarde theoloog. Paus Sint-Franciscus is immers de grote baas van de wereld. Is hij niet de goede herder die alles wat ademt in vrede laat bestaan?

En zo vertrok ik vandaag met de trein naar Rome, Vaticaanstad. Jawel, ik zou paus Sint-Franciscus persoonlijk ontmoeten in zijn paleis en had dus enkele kunstbloemen gekocht. Graag wil ik straks een selfie nemen van mij en Zijne Heiligheid.

Ik heb er als jonge misdienaar altijd van gedroomd om de paus te bewieroken en nu krijg ik de kans. Maar eigenlijk haal ik de laatste jaren mijn neus op voor alles wat naar geloof en spiritualisme ruikt. Ik ben als teenager immers vaak om de Tuin geleid door wolven in schaapsklederen. Dat zat ik zoal te bedenken in de trein die op weg was naar de paus, een mens van vlees en bloed die wellicht ook zijn vervelende en demonische kantjes heeft. Ach,wie zonder zonde is, werpe de eerste kerksteen…

Toen ik met mijn bloemen mijn eindbestemming bereikte, stapte ik uit in een veel te druk station. Ik bedacht mij plots en besloot om meteen rechtsomkeer te maken, de trein terug naar huis. Mijn bloemen schonk ik aan een graatmager, vijfjarig bedelmeisje. In haar hoed stopte ik ook al mijn vakantiegeld. Ja, noem mij gerust een schijnheilige farizeeër omdat ik dat nu zo ostentatief vermeld.

Dat de grote weldoener Franciscus maar eerst zulke weesjes een thuis geeft in plaats van vroom te verdwalen in zijn Vaticaans Paleis. Of is hij te druk bezig met het genezen van de lammen en de blinden? Ach dat zijn maar fabeltjes, dat weet iedereen behalve de fanatieke katholieken natuurlijk. Men bidt alleen voor de makke lammetjes die veel munten en gewicht in het goudschaaltje leggen.

Jawel, al eeuwen is de Kerkfabriek big business. Ik wil de paus niet aan het kruis nagelen hoor, absoluut niet, ik wil hem ook geen zondagspreek geven maar wel even zijn stoffig testament doen herschrijven als dat mag, ja om zijn gigantisch vermogen broederlijk te delen met de verschoppelingen op Aarde.

Terwijl de trein mij terugbracht naar mijn huisje dat ook zijn kruisje draagt keek ik dromerig naar de felblauwe hemel en fluisterde: ‘Claudio, ik geloof, ik geloof, ik geloof… dat je nu op het juiste spoor zit’. Ja, deze reis was voor mij een ware Openbaring.

Binnen enkele maanden ga ik met vakantie naar de bruisende Amerikaanse stad San Francisco. Hopelijk is daar geen tornado aan de het waaien en stort de Golden Gate Bridge niet in. De Apocalyps mag voor mijn part nog even op zich laten wachten.

Daarom wens ik nu alle zomerse wereldreizigers: ‘Vaya con Dios’.

Reacties