Musks laatste zet

2045, de wereld beeft onder het gewicht van zijn grenzeloze ambitie. Elon Musk, een naam die ooit synoniem stond voor innovatie en vooruitgang, is nu de schaduw die de aarde bedekt. Snel, intelligent en megalomaan, hij had alles wat nodig was om het onvoorstelbare te bereiken.

En nu heeft hij het onomkeerbare in gang gezet.

Het begon subtiel. Een overname hier, een samenwerking daar. Musks greep op technologie, energie en ruimtevaart had zich als een virus over de wereld verspreid. Zijn Neuralink-chips waren verplichte kost geworden voor iedereen die wilde blijven functioneren in de maatschappij. Toegang tot het internet, gezondheidszorg en later zelfs zuurstof, alles ging via Musk. „Hersenimplantaten als sleutel tot een betere toekomst”, noemde hij ze, maar in werkelijkheid waren het ketenen.

Naast hem staat Trump, niet meer de luidruchtige president en katalysator van Elons ambities van weleer, maar door de levensverlengende technologie nu een grijnzend, kwijlend mannetje dat alleen nog te herkennen is aan zijn oranje huidskleur. Trump had vroeger geen plan nodig, maar slechts chaos. En chaos was precies wat Musk nodig had om de laatste politici te kneden naar zijn wil. Waar democratieën struikelden en naties vielen, vulde Musk het vacuüm met zijn visioenen van glimmende beloften resulterend in ongelimiteerde controle over de wereld.

Pionnen

De aarde was zijn schaakbord. Iedereen moest naar zijn pijpen dansen. Zelfs de machtigste wereldleiders, voorheen onaantastbaar in hun paleizen, waren gereduceerd tot pionnen. Musk dicteerde wie leefde, wie stierf, wie toegang kreeg tot zijn zuurstofnetwerk of wie opgesloten werd in de onverdraaglijke kilte van offline bestaan. De wereld draaide niet langer om de zon, maar om hem.

Het was nooit genoeg. Musk keek altijd omhoog, naar de sterren. De aarde was slechts een eerste stap in zijn levensproject. Mars wachtte. Binnen tien jaar zou hij een kolonie opbouwen op de Rode Planeet. Hij verkocht het als een ‘nieuw begin’ voor de mensheid, maar in werkelijkheid werd het zijn centrum van oneindige macht. Vanuit Mars zou hij niet alleen de aarde, maar het hele universum in zijn ijzeren greep sluiten. Zijn volgelingen, nu al generaties gehersenspoeld via zijn algoritmes, noemden hem de Nieuwe Schepper. Musk liet het graag gebeuren.

De aankondiging:

Een holografisch beeld van Musk verschijnt tegelijkertijd in alle steden, op alle schermen, in bijna alle hoofden. Zijn woorden zijn koud en klinisch: „De aarde heeft haar tijd gehad. Ik ga voor de eeuwigheid elders.”

Een vloot van SpaceX-schepen staat klaar voor de eerste grote migratie naar Mars. Maar niet iedereen gaat mee. Alleen zij die zich eerder volledig aan hem overgaven, krijgen een plaats aan boord. En de rest wordt achtergelaten op aarde, een stervende bol zonder hulpbronnen, zonder toekomst. Het offer voor Musks goddelijke evolutie.

Terwijl de eerste schepen opstijgen, kijken de achterblijvers omhoog. Sommigen schreeuwen, anderen knielen. Musk, de zelfbenoemde schepper, heeft niet alleen de aarde geofferd, maar ook de ziel van de mensheid gebroken. Zijn volgelingen geloven dat hij God is. Hij gelooft het zelf nog meer.

Reacties