Handyknap
:format(jpeg):background_color(fff)/https%3A%2F%2Fwww.metronieuws.nl%2Fwp-content%2Fuploads%2Flezerscolumn-files%2FClaude-3.jpg)
Jawel, ik ben gehandicapt. Sociaal gezien, bedoel ik dan. Ach, ik heb deze handicap nog maar recent leren accepteren en een plaats kunnen geven dankzij mijn dichterschap. Maar eigenlijk heb ik geen idee vanwaar mijn sociale fobie komt, ook niet nadat ik mezelf al jaren neuropsychologisch geanalyseerd heb.
Mijn vrienden zeggen mij vaak: „Claude, je hebt jezelf stukgeanalyseerd.” Mijn ‘eenvoudige’ vrienden blijken betere psychologen te zijn dan ik.
Mijn vader nam mij ooit eens mee naar een golfclub en vertelde mij over ‘zijn handicap’. Hij grinnikte: „Zoonlief, wanneer we het over de golfhandicap hebben, hebben we het over je vaardigheden als golfer. Hoe lager je handicap, hoe beter je bent.” Ik snapte er de ballen van, ik was nog maar een kleuter en liep meteen weg, want ik was toen al geen filantroop. Vader excuseerde zich bij z’n makkers: „Mijn jongste zoon is ietwat verlegen!” Dat laatste woord klinkt veel socialer, vond ik.
Rokkenjager
In de clubbar zat ik wat ongemakkelijk op de kruk te schuiven tot de serveerster Sylvie mij een vanille-ijsje bracht. Ze glimlachte: „Hey Cloclo, jouw vader is in de golfsport zo handy en hij is bovendien knap.” Sylvie had sinds enkele maanden vele foto’s genomen van mijn vader, terwijl die in zijn witte golfkostuum met een vreemd klein karretje over het groene heuvelterrein reed. Vader was ondanks zijn drankhandicap inderdaad een succesvolle rokkenjager.
Ach ja, ik ben bijna 55 en weet nu dat een fysieke of psychische handicap een voordeel kan zijn. Men wil immers uitblinken op andere terreinen. Het immer actieve brein en dus ook je lichaam, zoeken meteen naar uitwegen om je handicap te compenseren. Men ziet het vaak op Facebookfilmpjes: een moeder zonder bovenarmen die haar pasgeboren baby verzorgt, van pampers verschonen tot de papfles geven. Ook zie je weleens blinden piano spelen, vlotter dan Mozart. En mensen die aan onaantrekkelijke obesitas lijden, maar een mooie ziel in hun ogen hebben ontwikkeld en die schitteren, meer dan sommige Hollywoodacteurs of superrijke zangeressen.
En wat te denken van de volledig verlamde Stephen Hawking die zich ontpopte tot natuurwetenschapper op het niveau van Einstein? En heb je ooit gehoord van de spastische Christy Brown, die met zijn linkervoet schilderde en zichzelf tot een beroemd schrijver en poëet kroonde? Zijn meest erkende werk is zijn autobiografie, getiteld My Left Foot (1954). Het werd later verfilmd in 1989 in een Academy Award-winnende film met dezelfde naam.
Diep vereerd
Jawel, een handicap maakt een mens handyknap. Zo ook mijn sociale handicap. Gisteren kreeg ik immers een verrassende Facebook-like bij één van mijn hekelgedichten over de onbegrijpelijke rassenhaat. De reactie was van niemand minder dan de Afro-Amerikaanse zangeres Beyoncé. Diep vereerd door deze literaire erkenning hoorde ik in mijn brein de song Survivor, een hit van haar band Destiny’s Child destijds:
I’m a survivor
I’m not gon’ give up
I’m not gon’ stop
I’m gon’ work harder
I’m a survivor
I’m gonna make it
I will survive
Keep on survivin’
En ik besluit filosofisch: eigenlijk zijn alle mensen, dieren en planten gehandicapte survivors. Ook de onzichtbare atomen, de cirkelende planeten en onze miljarden onbereikbare sterrenstelsels. Maar de Creator van de ontelbare mysterieuze universums is de handyknapste.