Held op wielen
:format(jpeg):background_color(fff)/https%3A%2F%2Fwww.metronieuws.nl%2Fwp-content%2Fuploads%2Flezerscolumn-files%2FScreenshot_2022-08-08-07-13-06-14_98116316cf388f83517d9dfb05131694-10.jpg)
Na een dagje ploeteren ben ik op weg naar huis in mijn ‘koektrommeltje’, zoals ik mijn kleine Italiaanse auto liefkozend noem. Een superfijn autootje en heel zuinig, dus voor mijn korte rijafstanden ideaal. Aan het einde van de dag lekker met een podcast of muziekje aan relaxed naar huis zou je denken.
Op de snelweg halen allerlei vrachtwagens mij in en de chauffeurs kijken mij vaak wat minachtend aan. Voorbijgeraasd komen ook wat automobilisten die vermoedelijk ergens onmisbaar zijn en tijd proberen te winnen door de snelheidsgrens te trotseren. Ergerlijk, ik scheld binnensmonds en ik krijg het er vaak spontaan warm van.
Bangig
Snelheid maken, inhalen en grote rotondes met vierbaans wegen zijn aan mij niet besteed, ik zal het u nu maar bekennen ,ik heb een grondige hekel aan autorijden, ben overal wat bangig en constant op mijn hoede, ook bij anderen in de auto waardoor zij mij inmiddels niet graag meer meenemen. Mijn kinderen waarschuwen mij van tevoren al. „Mam, je doet wel normaal en bemoei je niet met het rijden anders ga je achterin.” Zij maken mij ook vaak bang door hard te gaan rijden of even te slingeren, geen groter vermaak dan leedvermaak om een gillende moeder!
Het is dat zelf rijden vaak nodig is om nog ergens te kunnen komen en dat ik, als ik niet meer zou rijden, minder vrijheid zou hebben. Maar mijn hobby zal het nooit worden. Dit was al zo voordat ik een rijbewijs had. Toen ik klein was werd ik vaak ziek onderweg in de auto, want mijn ouders maakten lange ritten naar familie in het weekeinde, waarbij zij naar mijn beleving continu rookten met de ramen dicht. Mijn broer sliep bijna de hele weg en mij hielden ze zoet met lekkers en „we zijn er bijna”.
Inschatting maken
Inmiddels is het zo dat ik bij verre reizen al dagen van tevoren de routes en de duur van de rit bekijk en zo een inschatting maak van de hoeveelheid stress die er voor mij bij komt kijken. Is het de stress van de rit waard en zijn de mensen waar we heen gaan mij erg lief, dan zal ik de rit er zeker voor over hebben maar rijden doe ik dan het liefst niet.
Ik ben liever de entertainer onderweg. Ik regel de muziek en de podcasts, schil fruit en vertel de chauffeur, die doorgaans mijn man is, leuke anekdotes die hij al vaker heeft gehoord, maar waar hij desondanks gelukkig nog van geniet.
Vertrouwen
Toch bedenk ik mij dat ik al 32 jaren auto rijdt zonder schade te veroorzaken. Ik heb weleens een bekeuring gehad omdat ik tien kilometer te hard reed, maar dat is niet veel toch?
Autorijden heeft voor mij alles te maken met vertrouwen in de medeweggebruikers. Dat heb ik niet en daarom zie ik elke bestuurder als potentieel gevaar. Geloof me, ik durf in elke auto te rijden. Geen enkel probleem, maar mijzelf tussen alle drukte begeven, voelt voor mij niet prettig.
In de auto heb ik helaas weinig bravoure en ik beschouw mijzelf daarom maar als ‘een held op wielen’!
Rijd voorzichtig, denk aan mij…