Een kinderboek over depressie kan echt niet

Depressie is geen onderwerp waar je (jonge) kinderen mee moet belasten. Kinderen zijn nog veel te jong om over zulke ingewikkelde dingen na te moeten denken. Zij moeten vooral lekker spelen, plezier maken en zichzelf ontdekken. Helaas is dat niet voor ieder kind een optie.

Zo is postpartum depressie de meest voorkomende aandoening bij nieuwe moeders. Maar ook 7 procent van de vaders ervaren depressieve klachten rondom de zwangerschap. Als de ouders gezond zijn, is er altijd nog een risico dat een broer of zus last heeft van depressieve klachten.

Het gevolg is vaak dat kinderen zichzelf wegcijferen en voor de ander gaan zorgen. Ofwel geen kind meer zijn. Ook kunnen ze schuldgevoelens ontwikkelen. Ze zouden kunnen denken dat het hun schuld is dat mama, papa, broer of zus zo moe is. Dat het probleem opgelost zou zijn als zij maar lief, stil en onderdanig genoeg zijn.

Wat doe je dan als ouder? Wat doe je dan als betrokkene? Vermijd je het onderwerp? Laat je kinderen in de waan dat dit normaal is? Misschien vanuit de gedachten dat ze nog te jong zijn voor deze problematiek?

Voor ziekte kies je niet

Mijn advies is om dat juist niet te doen. Te jong of niet, ze zitten er al middenin. Ze hebben juist recht op uitleg. Ze hebben recht om te horen dat deze ziekte alleen door doctoren verholpen kan worden. Dat niemand er schuld aan heeft, want ziek worden overkomt je. Daar kies je niet voor.

Ze mogen horen dat ze terecht verdrietig zijn, dat deze situatie heel stom is. Kinderen horen getroost te worden, desnoods door een buurvrouw, tante of oma. Ook hebben ze volgens mij recht op herkenning en erkenning. Vanuit hulpverlening en lotgenoten.

Helaas is deze er nog niet altijd voldoende en natuurlijk zal één kinderboek dit niet oplossen. Maar doen alsof het bestaat en erover zwijgen, zal al helemaal geen verschil maken. Sterker nog, het zal de situatie alleen maar verergeren.

Dus ik vind dat een kinderboek over depressie niet alleen prima kan, maar zelfs noodzakelijk is.