Ja, dit is Nederland

Op een ochtend toen ik naar buiten liep werd mijn aandacht getrokken door een druk naar mij zwaaiende man die me vervolgens wenkte om dichterbij te komen. Hij wilde me iets laten zien van kennelijk grote importantie.

Dit bleek een voortuin te zijn waar het gras al in geen eeuwigheid meer leek te zijn gemaaid. De man was van mening dat deze puinzooi het aanzien van de buurt ernstig schaadde. Vaag begon ik een vermoeden te krijgen dat deze persoon wel eens een buurman zou kunnen zijn. Ik hou dat eerlijk gezegd niet bij. Buren zijn net als familie, of je het nu leuk vindt of niet, je krijgt ze er gewoon bij. Fijn als het klikt hoor, maar men moet niet denken dat omdat we naast elkaar wonen ik dus noodzakelijker contact dien te hebben met ze.

Afijn, terug naar deze buurman. Ik zei hem dat een puinzooi een wellicht wat zware kwalificatie was. Loop eens rond in een willekeurige stad in het oosten van Oekraïne, dan heb je echt een puinzooi, liet ik me ontvallen. Ik merkte dat ik met mijn opmerking de denkkaders van de man ruimschoots had overschreden. Hij bleef maar tieren over dat het schande was voor de buurt en dat zijn woongenot ernstig werd aangetast. Ik dacht nog even het over een luchtige boeg te gooien door te willen zeggen dat ik als kind van de jaren zeventig geen enkel bezwaar had tegen een druk begroeid voortuintje, maar ik slikte de opmerking maar gauw in. Ja, dit is Nederland. Waar de rest van de wereld soms niet lijkt te bestaan en de staat van de tuin van je buren soms funest blijkt te zijn voor iemands levensvreugde.

Allerminst onprettig

Het is eind van de avond. De drukte van overdag heeft langzaam plaats gemaakt voor de stilte van de nacht. Auto’s staan op hun plek, de lichten zijn bijna overal uit, mensen zijn gaan slapen. Ik hou van deze stilte. Terwijl ik buiten op een bankje zit hoor ik af en toe een zacht gekreun. Onmiskenbaar een vrouw. Wanneer ik even later een zelfde soort geluid waarneem van een andere vrouw besef ik dat het mijn twee lesbische buurvrouwen zijn die het heel gezellig hebben samen. Een verstoring van de stilte van de nacht die mij allerminst onprettig in de oren klinkt, u zult begrijpen. De geluiden volgen elkaar steeds sneller op en worden steeds luider. Als er een wedstrijd simultaan kreunen zou bestaan, dan zouden mijn buurvrouwen die ongetwijfeld winnen.

De volgende ochtend zie ik één van de twee naar buiten lopen en nog even zwaaien naar haar geliefde die op het balkon staat. Tot vanavond liefje, roept ze. Ja, ook dit is Nederland. Waar je zonder dat je bang hoeft te zijn kan houden van wie je wilt zonder dat de moraalpolitie bij je slaapkamerraam staat om vervolgens tot arrestatie over te gaan. Ik hou van dit Nederland. En als dat betekent dat ik soms even de kleinburgerlijkheid van geïrriteerde buren moet trotseren dan heb ik dat er graag voor over.