Lief gebroken hart van mij

Wat moet jij geschrokken zijn.

Deze brief is erg moeilijk om te schrijven. Vooral omdat het ons beiden veel pijn doet om terug te lezen. Wie had ooit gedacht dat wij hier zo samen zouden staan. Zo gebroken, zo verlaten en vooral zo bang.  Ik had je nooit zo onbeschermd moeten geven aan iemand. Ik had je schild moeten zijn, ik had je moeten bewaken of nog beter moeten beschermen. De persoon waarbij we beiden een perfect gevoel hadden, heeft ons verlaten. En krak doe jij. Krak doet mijn lieve hart. Gebroken in duizend stukjes.

Vooral jij, had dit niet verdiend. Je bent mijn meest waardevolle bezit ooit en toch heb ik dit laten gebeuren. Ik zal het mezelf nooit vergeven in hoeverre jij die pijn voelde. Het was ook zo onverwacht. Al twintig jaar zit je veilig in mijn lichaam en nog nooit heb ik jou zo hard gevoeld. Nog nooit voelde ik zo goed dat je zo dicht bij me bent.

Maar ook al twintig jaar doe je het zo goed. Zonder jou was ik er letterlijk en figuurlijk niet. Ik kan je ook wel mijn beste maatje noemen. Want weet je, dat je dat ook eigenlijk bent? Hart, jij bent mijn beste maatje.

Ik weet dat je dacht dat we ineens ontiegelijk gelukkig waren. Opeens ging alles soepel en was jij niet meer bang. Je was mijn held. Jij had er zoveel vertrouwen in en liet alles vallen voor dit ene gelukkige gevoel. Het leek wel alsof je een nieuw huis had gevonden. Waar ik ook was, jij zocht altijd een pad voor me om naar dat ene gevoel te leiden, naar die drugs, naar die verslaving, naar die ene jongen.

Genoten, maar…

Dat ene verschrikkelijke feestje waarbij hij achter ons aan liep en ons geliefd liet voelen, of al die dagen waarin hij tijd vrijmaakte om bij ons te kunnen zijn. Die dag waar hij vertelde dat hij alleen ons nodig had, dat wij het enige waren, wat hij graag wilde. En de dag waar we samen zo hard moesten lachen dat ik zelfs bang was dat jij, mijn lieve hart, het niet meer bij kon houden. Het was mooi, nee het was zelfs prachtig. Ik ben trots op je, dat jij mij naar hem had toe geleid. Dat ik dit mocht meemaken. Jij en ik, samen genoten wij van de liefde.

Maar al na een paar maanden, begon de liefde te lijken op een van onze grootste vijanden. De jongen waar ik jou aan gaf, veranderde in een vreselijk monster. Ik weet nog wanneer jij zo hard bonkte van woede, de woede die in je opkwam, toen hij ons verliet voor een ander model. De manier hoe hij niet meer omkeek en doorging met zijn leven. Toen wij hem zagen met iemand anders, vlogen de druppels tranen alle kanten op. Kapot waren we.

Je klopt en je klopt en je klopt. Ik hoor je elke dag, elke dag klop jij in hetzelfde ritme. En toch klop je nu in een ander ritme. Bang dat het nog een keer gebeurt. Ik voel dat je schrikt, wanneer je denkt aan het verleden. Het verleden waar jij zo bang voor bent, is je eigenaar ook. Ik ben ook zo bang dat ik met me stomme kop het nog een keer laat gebeuren. Maar lief gebroken hart van mij, ik garandeer dat deze pijn nooit meer terugkomt.