Mijn HEMA-worst en ik

Terwijl de regen tegen de ruiten gutst, snak ik naar de zomer. Dan kan ik me weer te buiten gaan aan een van de grootste vormen van waterpret die ik ken: dobberen.

Zorgvuldig heb ik de kloeke, opblaasbare HEMA-worst bewaard die mijn ex ooit voor me heeft gekocht. Dit attribuut is nou echt iets voor mij. Het staat garant voor uren onbelemmerd dobberplezier.

Er zijn twee opties: ik kan achterover hellen en er met mijn rug tegen leunen of hem omdraaien en er op mijn buik op liggen. Het is maar net waar ik de voorkeur aan geef.

Dobberen gaat helemaal vanzelf en dat spreekt me bijzonder aan. Meegaan met de stroom – sowieso een levensmotto dat ik hoog houd.

Toch moet ik wel een tikkie alert blijven en zeker niet in slaap sukkelen, een risico dat altijd op de loer ligt. Het gevaar van afdrijven is immers levensgroot. Als ik niet oppas, beland ik, vèr van de kust, in open zee, raak ik op de Wadden verzeild tussen een groep zeehonden of spoel ik aan op een onbewoond eiland.

Gelukkig kan ik dit gemakkelijk voorkomen. Het licht aantikken van een boei met mijn grote teen volstaat. Dan duw ik mezelf speels weer de juiste kant op. Echt, het is helemaal niet zo ingewikkeld.

Ouders met kinderen

Lastig is het wel als het om mij heen wat druk is. Zoals vorige zomer, in het Hemmeland bij Monnickendam. Toen wist ik me omgeven door tientallen ouders met kinderen, maar ook met enkele bejaarde badgasten.

In principe manoeuvreer ik soepel om zwemmers heen. Maar af en toe sloot ik landerig de ogen en dat was niet zo handig. Ik schoot wakker toen mijn hiel een object raakte dat niet zo meegaf: een hoofd in een bloemetjesbadmuts. De dame in kwestie ging gorgelend kopje onder en kwam proestend, met verwilderde ogen boven. Dat ik even vriendelijk naar haar zwaaide leek ze niet helemaal op prijs te stellen.

Daarna knalde een tennisbal tegen mijn achterhoofd. Een paar tieners waren aan het overgooien en de bal was uit de koers geraakt. Geen probleem. Het is geven en nemen in het leven.

Het waren de enige twee incidenten. Maar door de warme zonnestralen, het verkoelende briesje over mijn kale kruin en het onbekommerde dobberen heb ik vooral enorm genoten.

Geluk zit in kleine dingen. Dat ervaar ik op dat soort momenten.