Roepende in de woestijn

Ik ben gevoed door kranten en tv-programma’s en dan met name door talkshows over wat wij allen hebben moeten vinden van het WK-voetbal in Qatar. Nog altijd is daar het laatste woord nog niet over geschreven of gezegd.

Ik beperk mij tot het land Qatar. Alleen van horen zeggen had ik ooit van dit land gehoord. Vroeger op school tijdens de aardrijkskundelessen werd er nimmer over gesproken. Deze naam kwam pas mijn hersenpan binnen nadat de FIFA het WK voetbal aan dit land had toegewezen. En ja: toen kwamen de tongen los.

Ben het dan dus ook maar eens even gaan googelen, ik wist immers niet waar het land zich bevond. Blijkbaar ergens in de woestijn ofzo. Barstend van de olie onder hun grondgebied, dus rijk.

Meer dan me lief is

Inmiddels ben ik door alle bekende media-invloeden nu zó bekend met dit landje, veel meer dan mij lief is.

Op basis van de ligging (je vaart er zo naar toe met een boot vol vluchtelingen) en de beschikbare ruimte (zo’n 3 miljoen inwoners en 2 miljoen migranten op een oppervlakte van een derde van Nederland), en de enorme rijkdom kunnen ze daar nog wel wat doen aan opvang van vluchtelingen. Dáár heb ik overigens nog niks over gehoord in al die media. Ideetje?

Als je dan toch jezelf als landje op de kaart wilt zetten, lijkt me dan een betere optie dan wat ze nu hebben gedaan: namelijk het kopen van het WK-voetbal. Het resultaat is dat wij in de vrije Westerse wereld niks meer moeten hebben van Qatar, integendeel.

Liefde is immers niet te koop.