Een reeks aan hartpijn

Ik was 17 en was al een week aan het aftellen voor mijn verjaardag. Elke ochtend kondigde ik thuis aan over hoeveel dagen ik jarig zou zijn. Van zeven tot aan één en daar was dan die oh zo belangrijke dag.

Mam vertelde me met een glimlach dat ik al snel mijn verjaardag moeilijk zou gaan vinden, dat er op een bepaalde leeftijd een shift komt in de emotie die je verjaardag teweegbrengt. En die shift? Die heb ik een aantal jaar geleden al doorgelopen, helaas. En het deed me realiseren dat het ouder worden een reeks aan hartpijn is.

Inmiddels ben ik 30, ben ik zelf moeder en woon ik anderhalf uur rijden bij mijn ouderlijke huis vandaan. Wanneer ik bij mijn ouders op bezoek ben, voel ik me weer kind en thuis en tegelijkertijd toch ook weer niet. Waar ik me veilig en de warmte voel, ben ik toch op bezoek in mijn eigen kamer van vroeger, waar mijn man en mijn zoontje nu naast me komen liggen. Mijn kledingkast, mijn bureau, mijn bed en zelfs mijn kussen is nog hetzelfde en toch ook niet meer van mij. En bij elk bezoek is er iets anders in huis, een nieuwe kussen, een nieuwe schilderij, nieuwe borden of een nieuwe lamp in mijn, maar toch weer niet mijn, huis. Wat weer benadrukt dat het leven doorgaat, het huis leeft zonder mijn bijzijn. En ik leef verder zonder mijn ouderlijke huis.

Ouders krimpen

En mijn ouders die voor eeuwig 30 zouden zijn, beginnen te krimpen. De schouders zakken, de rug lang niet meer zo recht overeind, de ogen nog zo liefdevol maar veel dieper in het gezicht verdwenen, de warme handen rimpelig en de strakke knuffels worden minder stevig. Waar pap de sterke held is die al mijn jeugdangsten wegdreef, probeer ik nu zijn levensangsten te sussen. Ik ben ouder, maar zo ook zij. En waar ik nu tegen een stootje kan, beginnen zij aan hun laatste gevechtsrondes.

Waar ik me zorgen maakte om mijn outfits voor de volgende schooldag, nachten wakker kon liggen om een uitje naar, destijds, Six Flags Holland, zijn het nu hele andere levensvragen die me bezig houden. Kan ik de hypotheek straks betalen, wanneer doe ik boodschappen, moet de auto naar de garage en hoeveel gaat dat kosten, zijn de rekeningen deze maand betaalbaar, is mijn zoontje ziek en moet ik me morgen afmelden voor werk? En wat me het meest wakker houdt: waar is de tijd gebleven en hoeveel sneller zal het vanaf nu gaan? Gisteren was ik toch nog 17?

En net zoals ik op 17-jarige leeftijd niet wist wat me te wachten stond, weet ik dat nu met 30 ook nog niet. Ik ben me er meer van bewust en één ding weet ik nu in ieder geval zeker. Ouder worden… dat is een reeks aan hartpijn.