Passie

Ik verlang ernaar, wil het tegelijkertijd uit de weg gaan, ben er bang voor.

Zodra de strijkers inzetten ben ik verloren, verdrink in deze wanhopige en aangrijpende smeekbede om vergeving van schuld.

Met zijn betoverende tonen verleidt Bach mijn ziel het veilige huis te ontvluchten, laat me als in een spiegel naar mijn diepste wezen kijken. Verlost van het uiterlijk vertoon zie ik een vliesdunne cocon, slechts gevuld met liefde. Deze ontroerende openbaring inspireert me tot niet langer mijzelf te verloochenen en mijn eigen zelfzuchtige verraad onder ogen durven komen.

‘Erbarme Dich’ snijdt met universele schoonheid in persoonlijke pijn.