Bestemming bereikt?

Voor mijn nieuwe baan ga ik met de auto naar kantoor. Volgens Google Maps is dat het snelst. Slechts 20 minuutjes. Maar… dat is de ideale reistijd. Met een 9-tot-5-kantoortijd wordt deze doelstelling niet vaak behaald. Want hoeveel asfalt ze de afgelopen jaren ook hebben neergelegd; je staat in Nederland altijd vast. Dat overkwam mij dus ook, al probeerde ik via omwegen en sluiproutes de files te mijden. Een ding weet ik zeker: zonder gekkigheden kom ik wel thuis. Maar wat als je die zekerheid niet hebt?

Terwijl ik in de rij met auto’s aansluit, zit ik met mijn gedachten bij de miljoenen Oekraïners die op de vlucht zijn. Die hebben alles moeten achterlaten, omdat één Rus in de geschiedenis is blijven hangen en dat als de toekomst ziet. Ze gaan in kilometerslange files staan om te ontsnappen aan de oorlog. Hoe zullen ze in hun auto’s zitten? Bang? Gefocust? Getraumatiseerd? Het is niet te vergelijken met hoe ik erbij zit. Rustig wachtend en drummend op mijn stuur op de maat van heavy metal-muziek. Bij die gedachte wissel ik het toch maar om voor een cd’tje met rockmuziek.

Mijn reistijd is ondertussen berekend op 35 minuten. Hoe langer de file duurt, hoe groter de kans op een gevaarlijk moment. En nu ook. Zo schuift er een bordeauxrode auto, met een kenteken waar ik alleen de lettercombinatie ‘FVD’ snel van kan aflezen, met een onverwachte manoeuvre op naar de meest rechtse baan van de weg. Blijkbaar een afslag gemist. De auto’s voor me toeteren om aan te geven dat het gevaarlijk is. Als ik naast de patserbak rijd, zie ik dat hij druk op zijn telefoon bezig is. De man oogt niet erg sympathiek, dus het is een moment om maar snel vergeten en de blik weer op de weg te richten.

Maar dan een melding: de benzinetank is bijna leeg. Bij een onbemand tankstation gooi ik hem vol. Ja, je doet voor die prijs leukere dingen. Daarom is het bewonderingswaardig dat mensen besloten om vrijwillig duizenden kilometers te rijden om Oekraïners op te halen. Voor diegenen die hopelijk de grens hebben gehaald.

“U heeft uw bestemming bereikt.” Ik parkeer de auto, open de deur en plof op de bank. Na een lange rit ben ik weer veilig thuis. En dan het pijnlijke besef dat dit gevoel voor veel Oekraïners helaas nooit meer hetzelfde zal zijn.