Hartenpijn in tijden van corona

Fabienne Kamphuis 18 okt 2020

Liefdesverdriet vind ik veelal toch een lastig begrip.

Als verdriet voelen doet het voor mij namelijk niet en ik denk dat verdriet sowieso een lastig binnen één enkele context te verpakken fenomeen is, dat het meer bevat dan enkel de gevoelsmatigheid ervan. Voor mij is het namelijk eerder het loslaten dan het gemis en daarmee niet het verdriet, maar de nostalgie die de bovenhand neemt. Iedere vorm van worden, zijn en groeien, alles wat een toekomst garandeert of juist ontneemt, komt immers inclusief pijn en ik denk dat ik dat aan het einde van de dag toch ook niet anders zou willen.

Liefdesloslaten

De essentie van het liefhebben, het loslaten, het liefdesverdriet of zoals ik het noem, het liefdesloslaten, zou dan veelal toch verdwijnen – en nostalgie, of je nu terugdenkt aan een gedachte van goede of slechte aard, laat je altijd leger achter; het is nu eenmaal niet de gedachte, maar het principe dat raakt en dat maakt het uiteindelijk niet veel gecompliceerder dan je eigen invulling ervan. Wat je in je hoofd al wist, daar heeft je hart simpelweg meer tijd voor nodig, maar nieuw is het niet – of dat zal het veelal toch niet zijn.