Volk

Op mijn lagere school mocht je vanaf de derde klas (groep 5 voor millennials) meedoen met de musical voor de feestelijke ouderavond. Hitmusicals als ‘Het vreemde songfestival’, ‘Raadsels rond het ruime sop’ en ‘Spoken op Griezelstein’ passeerden de revue. Uiteraard begon je onderaan de ladder. Als koor of volk. Het acteerwerk in de derde klas beperkte zich tot wat meezingen en hier en daar een gezichtsuitdrukking.
De week tussen kerst en nieuwjaarsdag stond op radio en op televisie vooral in het teken van de Top 2000. ’s Avonds bracht Matthijs van Nieuwkerk het programma Top 2000 à GoGo. Een café vol met enthousiaste mensen en anekdotes. Zijn muzikale geweten Leo Blokhuis schudt het ene feitje na het andere weetje uit zijn mouw. Matthijs stelt spontaan sommige cafébezoekers een paar vragen. Beste liedje ooit? Beste zanger ooit? Je merkt dat menigeen al ver van te voren heeft bedacht om een zo’n moeilijk en pretentieus mogelijk een antwoord te geven.
Als je geluk had, kreeg je in de vierde klas een kleine rol en in de laatste twee klassen een steeds grotere rol. Wij telden de zinnen tekst die wij hadden om zodoende te bepalen welke rol het belangrijkst was. Het deed er niet toe hoe en wat je moest acteren. Sommige kinderen kregen nooit een rol. Bij hen ontbrak een zekere expressiviteit. Dat werd eigenlijk nooit als zielig bestempeld. Als je als gezonde Groningse jongen uit de klei een grote rol had, dan was je eigenlijk een beetje een mietje.
Het publiek in het Top 2000 café staat er als opvulling. Om het gezellig te laten lijken. Als jou geen vraag wordt gesteld, kan ik mij voorstellen dat je moet klappen als het moet en vooral je mond moet houden. Vooral als je een antwoord wilt voorzeggen tijdens de quiz. Elke aflevering zit er wel een expressief persoon tussen. Die ongevraagd heel opvallend meedansen of meezingen. Of die ineens uit hun zelf gaan acteren dat ze een afspraak hebben in het café. Dit soort lui zoeken hun minuutje van beroemdheid en proberen op deze manier ontdekt te worden.
In de een na laatste aflevering van de show liep Matthijs langs een vrouw die er al opvallend uitzag. Zij had een soort jaren ’70 broekpak aan van spijkerstof. Ze had veel rood haar. Zij ging doelbewust met haar vele haar ‘headbangen’ op de deuntjes van AC/DC. Dit deed zij dusdanig opvallend dat de presentator het opviel. Ik zag Leo Blokhuis meewarig zijn hoofd schudden. Ik heb lang gespeurd, maar ik heb haar gevonden. Nooit een rol gehad in een musical.