Ik ben die muis eeuwig dankbaar

‘Mam eigenlijk ben ik best blij dat opa naar Nederland gekomen is ‘ zegt mijn jongste dochter. ‘Misschien was je anders getrouwd met Miloud uit de bergen. Heel nuchter zeg ik ‘wie weet was ik wel heel gelukkig geworden met Miloud. Verbijsterd kijkt ze mij aan en zegt ‘ Mamma hoe kun je dat nou zeggen, misschien had je me dan nooit gekregen!’ Ik zie de teleurstelling in haar donkere ogen en zeg gelukkig leven we in Nederland en ben jij mijn dochter’. Ik moet opeens lachen en ze vraagt waarom. Vervolgens vertel ik haar het verhaal van de muis die ons naar Nederland bracht.

Mijn vader leefde al enkele jaren als gastarbeider in Nederland. Mijn moeder leefde met mijn oma, haar schoonmoeder en de oudste kinderen in Marokko. Jaarlijks reisde mijn vader naar Marokko af om zijn gezin en moeder en familie te zien. Maar de rest van het jaar zagen ze elkaar niet. Op een goede nacht, mijn vader was weer terug in Nederland hoorden mijn moeder en oma gerommel in de kamer ernaast. Deze kamer werd de donkere kamer genoemd. In deze dark room werd voorraad bewaard, zoals graan e.d. toen mijn moeder en oma deze geluiden hoorden waren zij ervan overtuigd dat het inbrekers waren. De hele nacht deden ze geen oog dicht en deden de deur op slot. De volgende ochtend marcheerde mijn oma naar de plaatselijke sheriff (een soort van) chef Zouagh was zijn naam, hij was haar neef. Ze vertelde het verhaal over de inbrekers, waarna deze neef een telegram verstuurde naar mijn vader in Nederland. Mijn vader reisde van schrik naar Marokko en regelde meteen paspoorten zodat de gezinshereniging in Nederland kon plaatsvinden. Uiteindelijk kwamen ze erachter dat de inbreker geen inbreker was, maar een muis die een nest had in de dark room.

Ik ben deze muis eeuwig dankbaar.