Fietsenmaffia

Delft is een prachtige stad, ik ben er zelfs heimelijk verliefd op, behalve op het nieuwe station. Het vreselijke ding dat lijkt op een uit de kluiten gewassen vissenkom is niet alleen uitgeroepen tot het lelijkste gebouw van Delft, maar is ook nog eens vreselijk onpraktisch. Je mag namelijk nergens fietsen en als je dan al de fietsenstalling hebt bereikt kan je je stalen ros steevast niet kwijt.
Met dit in mijn achterhoofd kijk ik bezorgd naar mijn horloge. Treinen staan er niet om bekend op je te wachten en tegen de tijd dat ik mijn fiets gestald heb is de trein al in Groningen, dus neem ik het desastreuze besluit om mijn fiets in een straat naast het station te plaatsen. Eigenlijk mag dat niet, zal wel iets met het straatbeeld te maken te hebben. Grappig, want het station zélf verpest het straatbeeld. Ik stel mezelf gerust met het idee dat het maar één college is en mijn fiets vast niet binnen twee uur verwijderd wordt door de vriendelijke BOA’S.
Wel dus, twee uur later sta ik te turen naar een lantaarnpaal die niet meer versierd is door mijn fiets. Terneergeslagen loop ik naar huis, daar Google ik het adres van het fietsdepot. Tot mijn grote schrik vind ik uit dat deze in Den Haag is gehuisvest. Via de welbekende app om je route uit te stippelen kom ik erachter dat de reis om mijn fiets op te gaan halen mij zo’n twee uur zal gaan kosten, maar er zit helaas niets anders op. Eenmaal aangekomen op het fietsdepot word ik onthaald als een crimineel. ‘Uw legitimatie en fietssleutel’, spreken met twee woorden heeft deze vriendelijke meneer achter het bureau duidelijk niet geleerd. Ik besluit mee te gaan in zijn onbeschofte doen en gooi de gevraagde spullen naast zijn computer neer zonder iets te zeggen. Daarna word ik opgehaald door een man met een beperking, doet dat depot gelukkig nog iets goed. Hij helpt mij zoeken naar mijn fiets tussen de andere duizenden afgevoerde tweewielers. Na een kwartier hebben we dan eindelijk wat we zochten, die zwarte met rode toeter. Nog even 25 euro aftikken en ik mag vertrekken. Tijd om me een fijne dag te wensen of op zijn minst gedag te zeggen heeft de fietsenmaffia niet. Ze zullen het vast te druk hebben met belangrijkere zaken, zoals fietsen pikken van arme studenten.