De verhuftering van onze samenleving

Het nieuwe jaar is net begonnen en er zouden genoeg redenen moeten zijn voor vreugde over deze nieuwe start. Toch voelt het niet altijd zo, want er komen soms gewoon te veel negatieve beelden binnen.

Neem nou dat Australië wat al weken met enorme bosbranden te maken heeft. Foto’s van geheel of half verbrande dieren, mensen die al hun bezittingen kwijt zijn en nog veel meer heftig leed komt dagelijks voorbij. Een strijd tegen Moeder Natuur die bijna niet te winnen valt. Tegelijkertijd houdt aan de andere kant van de wereld een of andere narcist ons bezig omdat hij denkt in zijn eentje de strijd tegen het terrorisme aan kan gaan? Of wat de precieze reden ook mogen zijn.

Een nieuwe generatie die voor galg en rad lijkt op te groeien waarbij niemand precies weet hoe ze dit aan moeten pakken. Zelfs de ouders van deze kinderen zijn alle controle verloren. Dan zijn er de ‘verwarde types’ die er zomaar op los moorden. Om hiermee nog meer verwarring en onrust te zaaien. Net zoals al die schreeuwers over racisme die strijden met die witte boze figuren en eerder verdeeldheid zaaien dan saamhorigheid.

Ondanks dat WO III officieel nog niet is begonnen, lijkt de hele wereld in vuur en vlam te staan. Overal is er strijd. Wereldleiders die elkaar bedreigen, geloven die elkaar het licht in de ogen niet gunnen, volkeren die denken beter te zijn dan een ander. Of al die mensen die vluchten naar andere landen op zoek naar een beter leven maar tegelijkertijd alles in de strijd gooien om het nieuwe land niet te aanvaarden als thuisland. Of die eeuwige strijd van al die betweters die denken de wereld zoveel beter te kunnen maken maar vergeten om bij zichzelf te beginnen.

En dan nog die strijd van mensen dichter bij huis. Een strijd waarmee ze niemand kwaad doen maar waarmee ze slechts hopen dat hun leven niet uit hun handen glipt. Dat is pas een strijd die het waard is om gestreden te worden. Weet je, ik gun het niemand. Maar eigenlijk zou iedere hufter een keer met een levensbedreigende situatie te maken moeten hebben. Dan zien ze waarschijnlijk pas hoe kostbaar het leven is en hoe hard ze hun naasten én bijvoorbeeld hulpverleners nodig hebben. Het is jammer dat sommige mensen dit voor die tijd niet in kunnen zien en daarom gewoon maar deelnemen aan de verhuftering van onze samenleving.