Practice what you preach

Een paar centimeter beenruimte, net iets te grote handbagage of een onsje meer gewicht en het kost je bij bijna elke vliegmaatschappij tegenwoordig toch al gauw zeker enkele tientjes extra. Ik benijd dan ook niet de stewardessen, die je dan vervolgens ook nog moeten vertellen dat je handbagage nog wel 30 meter verderop kan liggen of misschien zelfs naar het vrachtruim moet verhuizen als het vak boven je hoofd al is gevuld door je medepassagiers, ook al zegt het nummer dat het bij jouw stoel hoort. Gelukkig kent het spoor minder stringente regels en wordt meer een beroep gedaan op het sociale geweten van de reiziger.

Ik zie haar in Breda instappen richting Schiphol: een “ervaren” stewardess in het bekende blauwe mantelpakje met dito grote koffer en handbagage. Hoewel ze langs het bagagevak in de ICD loopt, kiest ze er toch voor om verderop plaats te nemen met koffers vóór en op de zitplaats naast haar.
Als echter, zoals gebruikelijk, in Rotterdam de trein helemaal volloopt, vraagt een blond meisje vriendelijk of ze de bagage in het rek mag plaatsen zodat ze kan zitten. Dat blijkt echter niet te kunnen volgens onze stewardess: de grote koffer is veel te zwaar en de handbagage bevat persoonlijke spullen. Uiteindelijk schuift de grote koffer toch met duidelijke tegenzin ietwat het gangpad in en krijgt het meisje een stukje stoel aangeboden. Na een paar minuten staat zij echter toch maar weer op en vertrekt met de woorden: “ik zoek verderop wel een plaats”. Onze stewardess behoudt haar beide zitplaatsen voor de prijs van één en het gangpad blijft gevuld met staande reizigers.

Ik probeer mij voor te stellen hoe deze stewardess over een paar uur weer met een glimlach handbagage naar het vrachtruim zal gaan verbannen en daarvoor begrip vraagt. Ik vind het lastig.