Ferry deel 2

De terugreis. Je denkt dat je alles hebt gehad. Nog steeds aan boord, maar de vissenkoppen in IJmuiden zijn in zicht. Tevens de ambulances en arrestanten busjes. Dat ga je later wel begrijpen. Nu weet ik dus serieus niet wat erger is, omringd zijn door Engelsen, of omringd zijn door vissenkoppen. Ons laatste uurtje gaat in en we hebben het overleefd. Hoe is het mogelijk. Mijn moeder was gisteren weer aardig opgeknapt, dus ze mocht van mij haar laatste nacht slijten in onze kamer. Althans, dat was het plan. Aan het eind van de middag kwam iedereen weer aan boord. De Nederlanders al zeikend over het weer, de Duitsers al zeikend dat er geen Bratwursten in Engeland zijn, de Fransen al zeikend dat er geen Frans gesproken wordt en de Tsjechen, geen idee. Het kan me ook geen moer schelen eigenlijk. Wel kan het me schelen dat ze allemaal naar Nederland gaan. Daar weer lopen zeiken natuurlijk. Ik heb gezegd dat Nederland een nieuw beleid heeft en een tijdelijke toeristenstop. Ik kan gelukkig erg overtuigend zijn, dus ze nemen zo direct de boot weer terug naar Engeland. Ik heb ook gezegd dat ze daar gratis kunnen verblijven, omdat de hele lokale bevolking vlucht in verband met de Brexit. Toeristen zijn nu érg belangrijk. Maargoed, de Engelsen, die kwamen ook aan boord. Hurray. Niet zeikend, maar dronken en psychotisch. Dan heb ik toch liever zeikend. Het begon eigenlijk al direct. Mijn moeder, net opgeknapt, was weer the cock. Met dat ze opstond en haar matras naar de kamer wilde brengen, dachten die psychoten dat het matras een wc pot was. Daar begon het mee. Waarschijnlijk dachten ze dat zij zich op het verkeerde toilet begaf, want ze pakten haar beet en gooiden haar over de schouder. Ik hoorde hier natuurlijk niet bij. Ik had haar nog nooit gezien en hun al helemaal niet. Terug naar de kamer. Na een paar minuten hoorde ik de buren elkaar afmaken. Tja, misschien maar beter ook, want ze waren Engels. Maar zo te horen gingen ze niet alleen elkaar te lijf, maar ook de kamer werd ruw onder handen genomen. Ik begon me toch een beetje zorgen te maken, want ook de andere buren hadden ontdekt dat meubels konden vliegen. Ik sloop de kamer uit, maar werd al snel gezien. Ik besloot het op een rennen te zetten. Mijn moeder kon ik gelukkig al van verre horen. De minder psychotische Engelsen hadden haar bekroond tot ‘Queen of Karaoke’.

(I.v.m. het maximaal aantal leestekens, volgt het resterende deel).