Hey verkeersdeelnemer

‘Leuke kleding heb je aan’, ‘wat heb je een mooi verslag ingeleverd’, ‘wat heb je dat goed opgelost’, ‘mooi hoe je de samenwerking hebt opgezocht’, ‘fijn dat je er weer bent’.

Allemaal gaan we goed op complimentjes en waardering. Zeker wel dat we die vaak ook wat meer zouden willen ontvangen. Want wij mensen hebben behoefte aan bevestiging. Nu kunnen we anderen niet zomaar veranderen, maar onszelf wel. Waarderen kun je forceren, een beetje met liefde opeisen.

Afgelopen week besloot ik tijdens mijn autorit terug van werk, die een uur duurt, om een goed mens te zijn (als dat iets is wat onder de keuzemogelijkheden van een mens valt). Daar waar ik auto’s, wandelaars of fietsers veilig voor kon laten gaan, deed ik dat. Een enkeling die geen enkele vorm van dankbaarheid toonde. Een overduidelijke meerderheid die me bedankte met een opwaartse handbeweging, glimlach of hoofdknik. Of alle drie in 1, die genoot ik het meest. De dankbaarheid van anderen maakte gelukstofjes in mij los. Hierbij zorg je voor de ander en jezelf tegelijk en het kost je geen geld en weinig moeite. Dat laatste zal in Nederlandse oren zeer aanlokkelijk moeten klinken.

Misschien draaf ik door in het aanhangen van idealisme, maar een idealist geeft haar hoop en idealen niet op. Voor de treinreizigers, begroet de conducteur. Haal je tas van de stoel en maak ruimte. Sta op voor zij die slecht ter been zijn, of voor zij die er gewoonweg uitzien alsof ze dringend een zitvlak nodig hebben.

Voetgangers en fietsers, glimlach naar je tegemoetkomenden. Voor alle autobestuurders het voorstel om eens één dag te proberen iedereen voorrang te verlenen, daar waar de verkeerssituatie het veilig toelaat.

Side note: laten we dit niet allemaal op dezelfde dag doen, want dan komt het verkeer stil te liggen. Hoewel dat dan weer goed is voor het milieu. Hulde aan het idealisme.

Eén dag in het verkeer
Als echte dame of heer
Of iets daar tussenin
Misschien is dat een begin
Iets minder agressief
En allemaal een beetje meer lief

Liefs