Fietsbanden

U heeft besteld? vraagt de man niet helemaal accentloos. ‘Ah, de fietsbanden’ zeg ik vlot. Mooi, die zouden vandaag immers worden bezorgd. ‘Een moment, ik ga het pak even uit de wagen halen’.

Enkele minuten later verschijnt hij samen met een andere man. Tussen hen in een reuze pak: twee kartonnen rechthoeken aan elkaar gebonden. Ze zetten het neer halverwege ons tuinpad. ‘Zitten hier fietsbanden in?’ reageer ik verbaasd. ‘No, Oto’ spreekt de man zangerig. ‘Is Oto’.

‘Auto….? Nee, ik heb niets voor een auto besteld’. Mijn stem schiet de hoogte in, mijn hersens draaien op volle toeren. Wat niet veel uithaalt trouwens, de laatste tijd. ‘Uw naam? wijst de man. ‘Jawel, maar ik heb fietsbanden besteld’. Luister, dit is een vergissing’. Ik kijk de beide mannen aan, word ik er ingeluisd? ‘Is this your adres, madam?’ zegt de tweede man. ‘Ik heb niets besteld zo groot!’ roep ik inmiddels uit.

I’m sorry, can you talk English please?’ ‘Listen, I’m expecting fietsbanden stotter ik, those rubber round black…ik gebaar met beide armen een groot cirkel. ‘For a bike. Nothing for a car. I don’t even have a license!’ De twee mannen blijven rustig voor me staan met hun geduldige Mediterrane koppen. Ik kijk ze wantrouwend aan.

De man komt dichterbij met het pak. ‘Otto’ en ‘schreibtisch’ lees ik. Het klikt in mijn hoofd, kwartjes kletteren op de grond. Ik sla mijn hand voor mijn mond.
I’m very sorry, stamel ik, terwijl de mannen het pak optillen en voor me binnen zetten. Zwijgend reikt de man mij de IPad aan waarop ik met wijsvinger mijn handtekening naboots. ‘I’m ashamed. It was february when I ordered this and I had no idea that today…..’ De heren knikken. ‘Baai’, zachtjes sluiten ze de deur achter zich dicht. Mijn wangen branden.

‘Maarten, je bureau!’

‘Betekent bureau schreibtisch?’ Zoon klinkt verwonderd. ‘Hoe spreek jij ineens zo goed Duits?’ Nog maanden later deelden hij en zijn vader plaagstootjes uit hoe ik tijdens onze vakantie in Duitsland, de loodgieter in een onbewaakt ogenblik had geantwoord: ‘ich begreife das’.

‘Weet je nog dat we die samen besteld hebben? Half april kregen we een bericht dat het er nog niet was, een paar weken later het bericht dat het ongeveer half juni zou worden bezorgd.’ Moet het nog zien, ze gaan vast failliet, had man gezegd.

‘Oto..!? Nee, fiets! I’don’t even have a license…!’ roep ik theatraal, om het laatste restje gloeiende schaamte weg te spelen. Zoon lacht me schaterend uit.