Aan het einde van de tunnel is er licht

Tegenover me zie ik een meisje zitten. Ze heeft een fort gebouwd, zo één als ze vroeger altijd deed. Zo één met dekens als grond en kussens daar omheen als omheining. Ze staart zich liever blind op die veilige omheining, dan de wereld op te zoeken die daar verder achter ligt. Ik denk vooral uit onmacht. Om genadeloos te vangen waar ze nog zo bang voor is.

Ze zit met haar benen opgetrokken en haar haren achter haar oren. Ze voelt zich leeg, maar niet hopeloos verloren. Ze heeft een wil en waar een wil is is een weg, maar vandaag loopt die weg dood. Net als hij gister deed, zo ook de dag daarvoor. Ze doet haar best een andere weg in te slaan, om te keren of in ieder geval door te gaan, maar het lukt haar niet. Er lopen beren op de weg en die beren maken zich zorgen. Niet over vandaag, maar over de dag van morgen.

Een traan rolt over haar wang. Niet omdat ze ongelukkig is, maar omdat ze wel lief leven wil, maar dat simpelweg niet altijd kan. Ze neemt een diepe zucht en veegt hem weg van haar gezicht, want wat morgen ook brengen zal, aan het einde van de tunnel is er licht.