Een gouden engeltje op mijn schouder

Maandag 18 maart. Het is kwart voor tien. Als ik nu zou lopen naar de tram dan zou ik hem halen en op tijd komen op school. Maar ik had mezelf voorgenomen nog wat te eten want ik was immers ook vergeten mijn brood te smeren. Ik kijk op 9292, oké tram wordt het niet als ik niet op schiet, dan de bus. Mijn bus zou om tien uur vertrekken, ik zou dan misschien een kwartiertje later komen. Ik vergeet mijn plan voor de tram en ren naar de bus. Eenmaal in de bus sukkel ik weer terug in slaap. Ik word wakker wanneer ik Uithof hoor. Niet wetende dat er allemaal ambulances en politie wagens langs de weg racete. Tien voor elf. Ik stap over op de volgende bus naar mijn school. Ik ren naar de klas. Ineens krijg ik 3 meldingen achter elkaar. Nog een paar. Een paar van het AD, telegraaf, Nu.nl. Dan zie ik een appje van m’n vader “Ben je met de tram gegaan? Ben je al op school?” Ik krijg een appje van mijn vriend “Ben je veilig?” Een appje van mijn beste vriendin met “Zeg me dat je al op school bent.” Ik voel mijn hartslag omhoog gaan. Dan lees ik de meldingen van het AD: “Schietpartij bij tramhalte 24 oktoberplein. Meerdere gewonden gevallen.” Mijn nekhaar schiet recht overeind van schrik. Ik zie ook nu pas dat iedereen op z’n telefoon kijkt. Ik hoor melding na melding. De docent zet gelijk RTV Utrecht op. Ik wil m’n appjes beantwoorden maar het lukt niet helemaal. Het idee dat ik in die tram had kunnen zitten, het maakt me kots misselijk. Ik kan niet helemaal beseffen wat er gebeurd is en wat voor gouden engeltje er vanochtend op mijn schouder heeft gerust. De tram waarvoor ik te laat was, de tram die ik niet zou redden zou onder schot hebben gestaan. In mijn eigen Utrecht, de plek waar het vanochtend fout is gegaan, waardoor ik nu in dreigingsniveau 5 opgesloten zit, is de plek waar ik elke dag langs rijd. Ik krijg weer een bericht. Nu van het AD, iedereen in de stad moet binnenblijven. Ik hoor dat de deur van school op slot moet. Begrijpelijk, alles gebeurd hier op 300 meter afstand. Ineens hoor ik dat er iemand geraakt is, iemand die ik ken. Ik krijg het zo koud dat de kippenvel niet weg te krijgen is. Voor het eerst in m’n leven komt een terroristisch motief heel dichtbij. Het is iets waarvan ik wist dat het zou kunnen gebeuren, maar niemand wilt dat het dan ook echt gebeurd. Dit zijn gevoelens die je nog nooit hebt gehad, waar plaats je ze? Wat moet je met ze aan? Rustig blijven. Ik herhaal voor mijzelf, rustig blijven.

Alle betrokkenen veel sterkte toegewenst.