Toevallige ontmoeting in de trein

Genesteld zit ik in de trein, koffie, krant en e-boek. Ik zit hier de komende anderhalf uur en heb zin om lekker rustig te lezen. Ik kijk rond en zie hier en daar reizigers zitten met schijnbaar hetzelfde voornemen als ik. Ieder in een eigen cocon.

De rust wordt ineens verstoord. De klapdeur gaat open, een vrouw loopt al speurend door de trein op zoek naar een plaats. Ze herkent een van de reizigers, een vrouw van dezelfde leeftijd. Een voorzichtige begroeting volgt. Geen vriendinnen die afgesproken hebben voor een dagje uit. Nee, uit alles blijkt dat het een toevallig weerzien is.

Het gesprek dat volgt, kan ik niet buiten sluiten. De dames spreken zo luid dat ik er niet aan kan ontsnappen. Ik hoop stilletjes dat een van de vrouwen in het eerste station, Arnhem, uitstapt. Al gauw blijkt dat ze allebei naar Amsterdam gaan, net als ik.

Het gesprek van deze vrouwen van middelbare leeftijd, ontspint zich na een inventarisatie waar ze nu werken en wat ze doen. Binnen vijf minuten gaat het over hun kinderen. Ze hebben allebei kinderen die nu volwassen zijn. Twintigers, zo begrijp ik. Ze worden zo enthousiast als het over hun kinderen gaat, dat ze tegelijkertijd aan het praten zijn.

Wat blijkt? Hun kinderen zijn ‘goed’ terecht gekomen, een prima studie gevolgd en nu leuke banen, mooi huis en…… Dit gaat nog een tijdje zo door. Ik hoor dit op afstand aan en ik vraag mij af waar deze jongeren allemaal aan moeten voldoen.

In gedachten zie ik me opstaan, op deze ouders afstappen en me mengen in het gesprek. Ik zou dan vragen: “Hebben jullie echt naar je kind gekeken en geluisterd? Wat zou je kind nu doen als het zelf had mogen ontdekken welke talenten en interessen het heeft? Hoe anders zou het voor je kind zijn geweest als het daarbij hulp had gekregen?”

Uit de praktijk blijkt dat op basis van deze ontdekkingen het kind zelf kan beslissen welk beroep en dus welke studie het gaat volgen. Dit is een toekomstwaardige keuze.

Maar ja, ik meng me niet in het gesprek. Ik blijf zitten in mijn hoekje van de bank en kijk uit het raam. De koffie is op en mijn e-boek dringt niet meer tot mij door. Ik mijmer over de gemiste kansen van jongeren.

Gertie Boleij – studiekeuze expert