Klimaatspijbelaars

‘Maak in vijfhonderd woorden een opstel over de klimaatverandering’, zegt de leraar Nederlands als hij eindelijk de aandacht krijgt in plaats van de smartphones.
Maar dat zien de leerlingen niet zitten. Te bizar, te awkward. En absoluut niet chill, zeg maar.

Dus wordt er in ‘goed overleg’ door pas uit de bakfiets gestuiterde ‘neopeuters’, met de natte Brinta nog achter de oren, besloten een spijbelreis naar het Malieveld te maken. Alles voor het klimaat. Wat de klimaatfactoren zoals geografische ligging zijn? Geen idee. Dat leer je bij aardrijkskunde en dat is zó boring. En waar het Malieveld ligt, googel je gewoon.
Maar van het klimaat weten ze alles, zoals al van het hele leven. En een dagje geen school is ook nooit weg.

Minister Slob vindt het geen goed idee dat kinderen hiervoor spijbelen. Maar ja, wat is nou nog de invloed van een minister van Onderwijs als zelfs ouders niets meer te vertellen hebben? En in België heeft een soortgelijke demonstratie al plaatsgevonden. En een Zweeds meisje, van wie je toch zou verwachten dat ze zich op haar jonge leeftijd met heel andere dingen bezighoudt, is helemaal per trein naar Davos gereisd voor het klimaatprobleem – dat vond Eva Jinek toch wel ‘zoet’.

Matthijs van Nieuwkerk heeft de bijdehandste spijbelaars aan tafel en praat joviaal en op gelijke voet met hen. Hun kartonnen spandoeken met het woord ‘Fuck’ steken ze in de lucht. (Zouden ze weten dat Groningen buiten aardgaswinning bekend is geworden door fabricage van strokarton?)
Wel laat hij een filmpje zien van spijbelaars die vette hamburgers eten. Vlees dus. Maar de oude slogan ‘een betere wereld begint bij jezelf’ is te ouderwets voor de egocentrische spijbelaar.
‘Tijdloos Ouderwets’ is Kees van Kooten. Zijn briefwisseling met Remco Campert is in een boekje verzameld. Kees leest een stukje voor waarin hij op sublieme, discriminatie-neutrale wijze moslima’s met een hoofddoek op de hak neemt. Hij wenst één ‘onthoofddoek’-dag per jaar.

Ik zou willen dat ik op dezelfde bedekte manier kon opschrijven hoe ik over mijn zorg en verantwoordelijkheid voor de generaties na mij denk. Maar hoop doet leven, dat geldt zeker voor de voorzitter van De Elfstedenvereniging Wiebe Wieling, die door Matthijs haast wordt uitgelachen omdat ieder ijsvrij jaar toch het draaiboek voor de Tocht der Tochten wordt doorgenomen.

Mocht de Tocht komen, laat iedereen dan gaan spijbelen.