Een redelijke deal

Toen ik vanmorgen zonder de temperatuur te checken mijn handen onder de kraan stak en er gloeiend heet water over mijn huid stroomde, heb ik Gods heilige naam op grove wijze geschonden. Met het schaamrood op mijn kaken excuseerde ik mij in stilte bij de Bond tegen het vloeken.

Er gaan jaren voorbij dat ik niet denk aan de Bond. De start van het tweede seizoen van De Luizenmoeder attendeerde mij weer op het bestaan ervan. De eerste beelden waren voor de anti-vloekclub aanleiding te laten weten dat er bezwaar bestond tegen het taalgebruik in de serie. Zo wordt het vernederend en respectloos noemen van de naam van Jezus niet gewaardeerd. ‘Stelt u zich eens voor hoe het zou zijn als de naam van de persoon waar u zielsveel van houdt, degene die u altijd kunt vertrouwen, of degene die er altijd voor u is, lacherig en met een sarcastische toon in het openbaar wordt vernederd?’

Ik wil graag respectvol met mensen omgaan. Als ik daarvoor rekening moet houden met de bezwaren van in dit geval Christenen, ben ik daartoe bereid. Ik verlang echter wel een tegenprestatie.

Doe even uw ogen dicht. Stelt u zich als streng Christen nu eens voor hoe het zou zijn als een kind van u, dat zielsveel van u houdt en dacht u altijd te kunnen vertrouwen en zou mogen verwachten dat u er altijd voor hem bent, niet meer op u kan rekenen omdat u geen respect heeft voor homoseksualiteit.

Als er binnen een zekere groep Christenen geen onnodig kwetsende bezwaren meer zijn tegen een relatie of huwelijk met iemand van hetzelfde geslacht, stop ik met vloeken. Hoe moeilijk het ook is om het bij een simpel ‘au’ te houden als ik mijn handen verbrand. Lijkt mij een redelijke deal.