Demancipatie

Toen er vorig jaar ongeveer rond dezelfde tijd her en der in het land posters met zoenende mannen van Suitsupply afgeplakt werden in bushokjes, dacht ik nog dat we met een incident te maken hadden. Nederland is een tolerant land, dacht ik, en het afplakken van de posters deed ik af als een dwaling van een paar individuen.

Nu, bijna een jaar later, vermoed ik dat het afplakken van die posters geen incident was, maar het begin van een trend. Een demancipatie-golf, waarbij het er steeds meer op begint te lijken dat de lhbti-gemeenschap gedwongen stappen achteruit moet nemen.

Het begon met het afplakken van posters en ‘onschuldige’ grappen over ‘hysterische homootjes’ en transgenders, van prominente figuren in de media, zoals Johan Derksen en zijn vrienden. Later in het jaar werd er gedemonstreerd bij een voorleesmiddag voor peuters en kleuters in Nijmegen, omdat er een drag queen voor kwam lezen.

En sinds kort kunnen we zien hoe de politiek de eerste stappen achteruit neemt. In januari was daar de Nashville-verklaring, ondertekend door de Nederlandse SGP-politicus Van der Staaij. Deze week een nieuw dieptepunt: minister Bruins blijft achter het besluit staan om vruchtbaarheidsbehandelingen voor alleenstaande en lesbische vrouwen niet meer zonder medische reden te vergoeden. Het ontbreken van een man die de helft van het DNA kan leveren geldt niet als medische reden, dus voor heel veel van die vrouwen betekent dit hoe dan ook dat de vervulling van hun kinderwens vanaf nu heel wat moeilijker te realiseren is.

Ik hoop van harte dat ik het bij het verkeerde eind heb en dat de berichten in de media nog steeds gaan over incidenten. Maar wat zou het zonde zijn als we, na al die decennia waarin onze voorouders gevochten hebben voor gelijke rechten voor iedereen, door de dwalingen van steeds meer individuen nu toch echt aan de vooravond van de eerste demancipatie-golf in Nederland staan.