Juf Joke (neemt afscheid)

Er was nog veel voor mij te doen, na de sluiting van de school.
Alle leerlingen moesten administratief overgezet worden naar hun nieuwe scholen.
De boekhouding liep weliswaar nog even door, maar zou eens moeten worden afgerond en overgedragen.
Iedereen waar we de afgelopen jaren zaken mee gedaan hadden, moest worden opgespoord en schriftelijk worden meegedeeld dat de school voorgoed gesloten was.
De overblijfadministratie, het Ministerie, gas, licht en waterleiding; alles wat ik verder deed, was gericht op het einde.

Ik keek toe hoe er werd onderhandeld over de school- en kantoorbenodigdheden. Ik zag dat ze werden verdeeld, verkocht, afgevoerd, weggegooid of zomaar meegenomen.
Een onbeschrijfelijk triest gevoel overviel me.
Het werd me steeds opnieuw duidelijk gemaakt, dat me weer iets zou ontglippen dat me zo dierbaar was.
Ik zou ermee op moeten houden. Het voelde al lang niet meer goed.
Maar ik bleef… totdat ik een bevestiging had gekregen dat het allerlaatste kindje zich op zijn nieuwe school had aangemeld. Ondertussen probeerde ik met alle macht de mooie dingen te herinneren, die mij ten deel gevallen waren. Het lukte me niet.

De tijd echter, heelt alle wonden. Nu het al weer wat jaren geleden is, herinner ik me zoveel liefs en zou ik die tijd met jou nooit hebben willen missen.
Daarom groet ik je alsnog:

DAG…, Jan Nieuwenhuyzenschool!
Wat heb ik veel aan je te danken gehad!
– Je ving me op toen ik het heel moeilijk had.
– Je gaf me Frank, die me met open armen binnenhaalde.
– Je zorgde ervoor dat ik mijn gedachten op jou moest blijven focussen om te kunnen overleven.
– Je gaf me leerkrachten, die met me meeleefden en me troostten in moeilijke tijden.
– Je liet me zien, door al die lieve kindjes, dat het leven nog zin had, na zoveel verdriet.
– Je gaf me hun ouders, die me lieten weten hoezeer ze me waardeerden.
– En…hoe mooi is dat?…Vóór dat jij je deuren achter me sloot, bracht je eerst nog Tineke op mijn pad. Tineke, de vrouw van Frank. We hebben samen gerouwd. We zakten om beurten door het moeras en trokken elkaar er weer uit. Wij hebben nu, jaren later, nog altijd intensief contact met elkaar.

Je vond kennelijk, dat ik het weer alleen zou moeten kunnen.
Ik wankelde wat, maar zette toch mijn eerste stappen vooruit, op jouw schoolplein!
En…ik kan je vertellen dat het goed met me gaat!
Dank je school, voor zoveel goeds!

Joke van Zijl