JUF JOKE (en de schoolsystemen)

Toen ik op basisschool kwam werken, hadden ze het leerlingenadministratiesysteem Rovict nog niet zo lang. Ik denk zo’n 1 ½ jaar. Frank kon me er niet veel over vertellen omdat hij geen tijd had gehad zich er in te verdiepen.
’Ik weet net zoveel als jij. Niets dus,’ zei hij toen ik uitleg vroeg, ‘maar ik weet wel dat je er leuke dingen mee kunt doen als je met vrije velden kunt werken.’
Ik had thuis ook toegang tot de systemen en nam de handleiding mee naar huis. Ik gebruikte de hele schoolvakantie om eruit te halen wat erin zat.
Inderdaad. Héél handig die vrije velden! Daarmee kon je alle informatie filteren die je maar hebben wilde. Ik genoot ervan dat het zoveel tijd en papier bespaarde.
Helaas. Die euforie duurde niet zo lang, want er kwam weer een nieuw systeem. Dat was enorm balen! Ik had zoveel energie in Rovict gestoken.
Frank grinnikte. Dat was reden waarom hij er niet zoveel tijd aan wilde besteden. Dat wisselen van systemen gebeurde nogal eens, hoorde ik.

Het nieuwe systeem Parnassys had erg veel mogelijkheden. De leerkrachten kregen nu ook ruimte om er verantwoording in af te leggen. Samen met de boekhouding en het leerlingensysteem vormde het een direct overzicht van wat de hele school presteerde. Geweldig! Maar het kostte mij weer erg véél tijd om het te beheersen. Bovendien zat ik al met een behoorlijke verandering opgescheept want de boekhouding werd al eerder overhoop gehaald. Er moesten ineens nieuwe boekingsnummers worden gebruikt en dat waren er nogal wat! Ze leken in geen enkel opzicht op de oude nummers. Ik moest de vakantie maar weer gebruiken om te kijken hoe ik die overgang kon vergemakkelijken.

Ik ging aan de slag. Gelukkig nog even met Rovict. Mijn bureau lag bezaaid met bonnen en facturen. Toen Frank me zo zag zitten zei hij: ‘Ik ben blij dat ik dát niet meer hoef te doen! Als de deur opengaat en het tocht een beetje vliegt alles alle kanten op.’
‘Leed vermaak noemen ze dat, Frank! Ik begrijp het. Rot klussen zijn voor mij bewaard. Nu snap ik waarom je dit zo gemakkelijk aan me overdroeg’, plaagde ik terug. Snel ging hij op de koffie af.
Nog geen 5 minuten later maakte ik het mee! Met de volle bekers in zijn handen opende hij de deur, terwijl achter hem de buitendeur openging. Ik dook meteen over mijn bureau heen om te redden wat er te redden viel en keek hem geïrriteerd scheef aan.
Door die opgetrokken wenkbrauwen, zijn grijns en het op en neer gaande vingertje, hoefde hij niets meer te zeggen.
Grrrrr…

Joke van Zijl.