Puistige puber

Vrijdagmiddag. Ik ben op weg naar mijn haptotherapeute. Iemand die mij helpt mij meer comfortabel te voelen in mijn eigen lichaam. Als slachtoffer van seksueel misbruik stopte mijn ontwikkeling ten aanzien van lichamelijk contact namelijk op mijn zevende. Verkering, seks, huisje-boompje-beestje, het waren fenomenen uit een wereld waarin ik mijzelf geen deelgenoot voelde.

Ik lees de Metro: het artikel “#metoo in de trein”, het wordt “#mentoo in de bus”. De verhalen wekken zoveel walging, dat ik ze niet tot het einde kan lezen. Zelfs de “hapto” kan mij deze keer niet voldoende helpen om me comfortabel te voelen in mijn eigen lichaam. In de avond Ecstatic Dance: een wereld waarin het relatief veilig zou moeten zijn te experimenteren met lichamelijk contact. Maar ik voel me niet veilig. Steeds weer die twijfel of ik te dicht bij iemand kom. De angst zelf onderwerp van een #metoo-verhaal te worden. Van seksuele intimidatie te worden beschuldigd. Ik kan niets anders doen dan wegrennen.

Op zaterdag een kinderfeestje dat op kinderachtige wijze wordt verstoord. Ik schrijf er een column over. Ik verwijt de demonstranten kinderachtig gedrag omdat ze met eieren gooien in plaats van te praten. Terwijl ik zelf geen haar beter ben. Want ik was de avond ervoor weggerend. Kinderen rennen weg en troosten zichzelf met een leugen. Volwassenen kijken hun angsten recht in het gezicht en confronteren zichzelf met de waarheid. Dat is wat ik al decennia hoor.

Mijn leven is al voor de helft verwoest. Het is gebeurd en ik moet ermee leven. Ik kan mijzelf ervoor verstoppen, het afdekken met een dikke laag (gespreks)stof, er voor mijn part columns over schrijven, maar ik krijg het voor mijn gevoel niet meer uit mijn lichaam en geest. Het is nu al meer dan 40 jaar geleden dat het gebeurde en ik heb nog steeds niet de oplossing gevonden.

Op zijn tijd ook die andere helft. Reacties zoals “ach nee, Oscar, wat erg voor je”. Misschien ben ik wel een vijftienjarige met acne. Een puistige puber. Want die hapto doe ik al acht jaar, zeven plus acht is vijftien, afgerond zijn zeven en acht de helft van vijftien en acht is de betere helft. En die puisten symboliseren de schade en de schande waarmee ik hopelijk alsnog wijs word en het gebeurde als afgerond kan beschouwen.

A live lived in fear is a life half lived (Baz Luhrmann, 1992).
A live half lived is better than not to live at all.