Embedded

Ik ben vooral geïnteresseerd in de persoon. Meer heb ik op dit moment niet: Arnon Grunberg is voor mij zowel letterlijk als figuurlijk ‘tabula rasa’.

Ik kan overigens ook niet zeggen dat ik geheel onbevooroordeeld ben: de schrijver zorgt soms voor pittige controverses en dat aspect intrigeert mij stiekem het meest. Ik houd van mensen met meningen, die daar heftige polemieken mee oproepen.

Globetrotter Grunberg is met zichtbaar plezier even neergestreken in onze contreien, daartoe uitgenodigd door de jubilerende boekhandel waar ik te gast ben. Fysiek valt hij in het niet bij de introducerende directeur en interviewer van dienst. Zodra hij echter het woord neemt, sublimeert Arnon direct naar het onbetwiste middelpunt van de avond. Vriendelijk beantwoordt hij vragen en, ondanks het Nederlandse tutoyeer-terrorisme, altijd in de nette u-vorm.

Daar kan ik al van genieten. Intelligent eloquent vertelt hij over de totstandkoming van zijn boeken en de diepte van de onderzoeken die hij daarvoor verricht. Hij streeft naar ‘embedded’ zijn; zo geïntegreerd als mogelijk onderdeel uitmaken van situaties of groepen om te begrijpen waarom mensen doen wat ze doen. Daar ontspringen de meest beklijvende zinnen.

Ik concludeer ondertussen, schrijver annex persoon een uurtje te hebben meegemaakt, dat ik me onderin de valkuil bevond waarvoor de auteur zelf het meest beducht zegt te zijn: oordelen met beperkte kennis is gemakkelijk en wordt met toenemende inzichten steeds moeilijker en, als je alles weet, wellicht onmogelijk.

Ik ga met open vizier de confrontatie aan met Arnon Grunbergs nieuwste roman: ‘Goede Mannen’.