Youperdepoup

‘Een Knietje’ is de titel van zijn gewraakte column. Het is onvergeeflijk dat ons grootstedelijk geweten schijt heeft aan het verbod op het meer in evenwicht, sorry: balans brengen van de #MeToo-discussie. Dus knielt Youp van’t Hek deemoedig neer op een knietje in zijn eigen stof en maakt een beetje excuses. Dat is de ene kant. Hij mag het natuurlijk doen, maar er is ook een andere kant. Waarom doet hij dat? Door een heerlijk schurende column hoeft hij echt niet te vrezen dat zijn boekverkopen gaan dalen of voorstellingen minder uitverkocht raken. Zijn dat wel de onderliggende drijfveren, dan krijgt hij terecht het spreekwoordelijke lid letterlijk op zijn neus. Zelf schrijft hij liever niet het risico te willen lopen van een liter bleekwater in zijn kruis. Tegen intieme delen terrorisme is geen column gewassen. Daarmee zijn we weer bij de kern van #MeToo. Waar gaat het in die kern eigenlijk om? Weldenkende mensen gebruiken macht niet als wapen maar als hulpmiddel om anderen verder te helpen tot gemeenschappelijk voordeel. Intussen vraag ik me af of ook in ons land potentiële dragers van openbare functies in een hoorzitting vooraf publiekelijk psychosomatisch geschild moeten worden. Neem het ambt van columnerend cabaretier. Ons land stroomt immers over met kandidaten uit dat milieu! Waarom niet eerst langs een ballotagecommissie? De beslisvraag zal zijn of de kandidaat zichzelf ooit heeft bevuild. Zo ja, al was het in de peuterjaren, dan blijft het risico tot op hoge leeftijd aanwezig dat een keutel alsnog wordt ingetrokken.

#BinnenDoorDenker