Voor miljoenen mensen de waarheid

Ik ren, ik ren door de straten, de dichtbevolkte drukke staten van de stad. Ik ren, ik ren lang grote tempels en kleine marktkraampjes. Langs armoedige sloppenwijken en glinsterende grote gebouwen. Ik ren, terwijl ik mensen ontwijk en bijna tegen een ezel op loop. En telkens op zoek ben naar een nieuw pad om in te slaan. Ik ren voor mijn leven, terwijl ik steeds achterom kijk. Steeds achterom kijk om te zien of ik nog steeds achtervolgd word. Boze mannen schreeuwen en komen achter me aan. Komen steeds dichterbij. Ik ben een dief. Ik ben een dief in een wereld waar alleen de grote rijke mensen alles bepalen, terwijl de armen daar voor opdraaien. Terwijl zij rijk worden van hun neppe oneerlijke producten, moet ik ze stelen om überhaupt te kunnen eten.
Ik ben een dief, en wat stal ik dan?
Ik stal misschien wel jou afgekloven boterham. Want terwijl jij daar zo heel zielig zit, omdat de belasting op je eten wordt verhoogd. Verspil je nog steeds per jaar meer eten dan ik in een heel jaar zal eten. Terwijl je, je goed voeld als je rijst geeft voor kindjes in een ver land. Wordt die rijst weer net zo goed verbouwd door arme kindjes uit een andere ver land. Dus geef je geld aan een goed doel, waarvan negentig procent toch weer in de zakken van een of andere rijke man beland.
Dit is de hunger games. Waar wij als zielig mensen kijken hoe anderen sterven omdat wij zo graag goedkope kleding dragen. Als de documentaire dan is afgelopen. Zeggen we och wat zielig toch en doneren we snel wat geld en gaan dan verder met kleding kopen. En door de drukke straten lopen.

Ik had vannacht deze droom, over hoe anders mijn leven had kunnen zijn. Door alleen op een andere plek geboren te zijn. Maar Dit is voor miljoenen mensen elke dag de waarheid.