Ouders langs de lijn

Sylvia Peters 22 sep 2018

Het is zaterdag, ouders staan massaal langs de lijn om hun kinderen aan te moedigen. Terwijl ik naar de knullen kijk, stoor ik me aan het geschreeuw van sommige ouders. Misschien goed bedoeld, maar laat die aanwijzingen aan de trainers over.
Dan rolt de bal naar de lijn, vlak voor ons. Van beide partijen is er één speler die zich voor 200% inzet om de bal nog in het bezit te krijgen. Het schouwspel speelt zich vlak voor mijn ogen af. De bal gaat uit, hij is voor ons. De tegenspeler duwt zonder directe aanleiding de speler van ons team zeer hardhandig over de lijn. Naast ons staan twee vaders van de tegenpartij, ze lachen trots om het agressieve gebaar. We kijken hem aan en hij vraagt of we het niet grappig vinden? Als we aangeven dat we hier de lol niet van inzien, begint hij weer te lachen. ‘Ga huilen joh, zeker omdat we buitenlanders zijn.’
Op zo’n moment zou ik zoveel willen zeggen, maar we houden wijselijk ons mond. Hier valt geen normaal gesprek mee te voeren, jammer. Later denk ik naar aanleiding van dit incident terug aan 2012. De trieste dag dat een vader aanbiedt om grensrechter te zijn en door zes voetballers én een voetbalvader letterlijk doodgeschopt wordt. Toevallig heb ik van de week gelezen in het nieuws dat één van de daders waarschijnlijk het land uit moet, omdat hij alleen een Marokkaanse nationaliteit heeft, een strafblad met misdrijven én een recente veroordeling. Ook las ik, dat hij volgens zijn advocaat nog een kans verdient, omdat hij in het verleden niet de juiste hulp heeft gehad.
Weet je wat ik me dan af vraag? Zouden die vaders van die jongens destijds ook gelachen hebben toen ze bezig waren? Eén was er in ieder geval enthousiast genoeg om mee te gaan schoppen. Welke kans verdienen ze dan nog? Welke kans had die arme grensrechter nog? Hoeveel kansen wil die jongen nog? Omdat ze buitenlanders zijn? Ga toch weg met die onzin verhalen. Het maakt mij namelijk geen reet uit wie of wat bent, je hoort je gewoon te gedragen op en naast het veld. Zeker als ouder heb je een voorbeeldfunctie, anders groeit je kind op voor galg en rad. En als het erg tegenzit, dan groeit je kind op zonder vader… Of omdat ie het land is uitgezet of omdat een paar idioten hem op het voetbalveld het leven hebben uitgeschopt.