Als winnen in de strijd niet altijd een optie is.

Ik ben een vragenlijst aan het invullen over de late effecten van chemokuren en bestralingen. Het is alweer bijna 7 jaar geleden dat mijn leven er minder rooskleurig uitzag dan nu.
Ik houd niet van dramatische verhalen, want het was al een drama. Ik besefte me laatst echter wel iets.
Ik lees regelmatig over mensen die kanker hebben overwonnen. Mensen die de strijd zijn aangegaan. En mensen die de strijd hebben verloren.

Als ik het vanuit dat perspectief benader betekent het dat ik kanker heb overwonnen, ik heb gevochten en ik sterker was dan de tumor in mijn lijf.
Het zou echter ook betekenen dat mijn buurjongen niet sterk genoeg was. En dat hij niet hard genoeg gevochten heeft. Dat hij de strijd verloor. En overleed.

Genezen van kanker is geen strijd, het is geen gevecht. Het is de hoop dat de chemokuren, bestralingen en andere medicijnen sterk genoeg zijn om de nutteloze tumor in iemands’ lijft kapot te krijgen. Het is de hoop dat het lijf van de patiënt goed reageert op alles wat het te verduren krijgt.
Ik heb alleen maar geluk gehad. Meer niet.

Mentaal gezien bleek al snel dat ik het leven alleen maar meer kon waarderen.
Ik leefde mijn leven niet alsof het mijn laatste dag was. Ik leefde het alsof het mijn eerste dag was.

Ik ging sparen voor een reis naar Curacao. Om daar dan bij te kunnen komen van alles wat er achter me lag. Daar werd een symbolische foto gemaakt, waarop ik op een vlot zit, midden op zee. Waar ik uitrust van mijn zwemtocht.

Toen ik ziek werd, werd ik gedwongen te zwemmen, op plekken waar normaal altijd een stevige bodem was. Van de veilige kust de zee in, naar de overkant.
Dat zwemmen werd soms erg vermoeiend. Toen ik echter om mij heen keek zag ik allerlei vlotten. Stevige, grote vlotten. Fragiele vlotten. Vlotten van marmer en van hout.
Vlotten waar ik naar toe moest zwemmen en die naar me toe kwamen drijven.

Op de meeste van al die vlotten kon ik rusten, als het water me te zwaar werd onder m’n voeten. Sommige vlotten voeren me een eindje verder. Sommigen boden alleen maar rust en moedigden me aan zelf verder te zwemmen naar de kust, die in de verte op me wachtte.

Die vlotten waren mijn vrienden en familie. Soms alleen maar zichtbaar, en dat was al voldoende om te weten dat ik ze er voor me waren.

Als de stevige grond onder je voeten verdwijnt zul je zien wie jouw vlotten zijn. Waarop je kan rusten. Om daarna uitgerust weer verder te zwemmen. Want alleen van het zwemmen word je sterker.