Wie is de beste?

WIE IS DE BESTE?

Wie is de beste? Dat is uiteraard je eigen kind, of niet soms?
Jouw eigen kind is toch altijd de mooiste, knapste en beste? Wie vindt dat nou niet?
En het liefst wil je natuurlijk de hele dag kletsen over je eigen wereldwondertjes….
Ik zit in allerlei mama-whatsapp groepjes en ik hang rond op verschillende ik-ben-of-ik-was-zwangerforums en wereld-wonder-facebookgroepen. En natuurlijk sta ik ook gewoon op het schoolplein.
En daar wordt wat afgekletst over onze wondertjes.

Daar gaan de gesprekjes over koetjes en kalfjes, het weer en mooie kerels. En dus ook over wat onze wondertjes wel allemaal niet kunnen.
Zo’n gesprek begint vaak vanuit frustratie van moeder.
“Nou zeg, vannacht was Pietje wéér niet droog. Hij was zelfs zo nat dat ik alle lakens moet verschonen.”

Andere moeder luistert en beaamt dat het vervelend is om midden in de nacht het bed van drie-jarige Pietje te verschonen.
Tot zover voelt Pietjes moeder zich gesteund.
Maar dan komt daar het moment dat de andere moeder ineens denkt, maar hé Pietje is toch al drie?
Pietjes moeder beaamt het wat verontschuldigend want ze voelt de bui al hangen.
Andere moeder praat verder…. “Mijn Jantje is al zindelijk sinds hij twee is.”… Kijk, en dat is het punt.

Waarom vertelt Jantjes moeder dit aan Pietjes moeder? Is het omdat ze misschien hardop denkt? Is het omdat ze echt wil opscheppen? Waarom doen we dit?
Waarom willen we toch altijd maar bevestigen hoe fantastisch ons eigen wonder is?
Waarom kunnen we niet gewoon beamen dat het enorm vervelend is om midden in de nacht je bed uit te moeten?

Eigenlijk vind ik dat we er vanuit moeten gaan dat ieder kindje op zijn of haar tempo alles helemaal goed doet.
Kunnen we dat niet eens gewoon waarderen.
En dan als je wilt vertellen welke fantastische dingen jouw wonder kan, pak dan je eigen “shine” moment.
Want per slot van rekening willen we allemaal vertellen hoe prachtig mooi ons eigen wonder is.