Waar is het ooit misgegaan?

Alle ouders denken nog weleens terug aan die schattige peuter- en kleutertijd van hun kind. Met een glimlach om je mond herinner je de rare uitspraken die ze deden, soms omdat ze gewoon bepaalde letters nog niet konden uitspreken. Je denkt terug aan die keren dat je de dierentuin bezocht en je ziet nog die verheugde blikken op je netvlies wanneer ze het eerste aapje hadden gespot. Iedere moeder kan zich wel een momentje herinneren, dat zij vertederd werden door hun kleintje. Of het nu gaat om de eerste stapjes of de eerste echte trap tegen de bal. Maar waar is het dan bij sommigen ooit misgegaan? Ik hoef vandaag maar even het nieuwsoverzicht door te lezen en ik kom diverse voorvallen tegen waarbij die peuter, die ooit misschien te schattig was, inmiddels is uitgegroeid tot een walgelijk monster. Bijvoorbeeld het figuur wat het poesje Sprotje eerst als voetbal gebruikt en daarna in een oven stopt met een temperatuur van 200 graden Celsius. Of het type wat een hangbuikzwijntje met zijn poten in het beton giet en daarna de plomp ingooit. Hebben zij ook ooit zo genoten in de dierentuin? Waar is dan dat schattige kleutertje gebleven? Waar ging het mis bij types zoals Michael P.? Die er niet tegen kan als mensen hem vastpakken of op hem gaan liggen. Die wel al jong fantaseerde over moord en verkrachting en het ook daadwerkelijk uitvoerde? Waar gaat het mis bij al die ‘verwarde mannen’ die zomaar op willekeurige mensen willen insteken? Zelfs als ik jonge mannen op het nieuws hoor gillen: ‘ik neuk je de kankermoeder’, vraag ik mezelf af: ‘dat zijn toch allemaal ook ooit schattige kleine kinderen geweest?’ Waar gaat het dan mis? Wanneer veranderd zo’n lief kind in zo’n walgelijk monster, gespeend van enig respect voor mens en dier? Zat het al in hun DNA? Ligt het aan de opvoeding? Is er kortsluiting geweest in hun hersenen? Of zijn ze deze simpele zielen geworden door andere invloeden van buitenaf? Is de benaming ‘verward’ trouwens wel alles dekkend? Is er hoop op genezing of blijven het voor altijd de losers van de maatschappij? Ik denk het laatste, waardoor het een bijna onmogelijke taak zal zijn om daar nog een normaal mens van te maken. Het moet toch keihard zijn voor die moeders om te zien dat hun schattige kind is veranderd in een hersenloos monster?