Het blijf van mijn lijf huis

6 maanden in het blijf van mijn lijf huis in hartje Den Haag. De eerste keer kerst vieren tussen allemaal vrouwen die zijn gevlucht en heus niet allemaal gevlucht voor hun man. Zo kan ik me de oudere dame met haar viool nog heel goed herinneren, ze was gevlucht voor haar dochter. Ik kan me niet voorstellen dat iemand zijn of haar moeder zou mishandelen en of dat nou lichamelijk of geestelijk is, je doet zoiets gewoon niet. Dan was er nog een Marokkaanse vrouw, ze had 4 kinderen en tot 18 jaar mogen alle kinderen mee naar het blijf van mijn lijf huis. Haar zoon vond ik als bijna 13-jarig meisje natuurlijk helemaal geweldig, een licht getinte huid mooie donkere ogen en voor zijn 17 jaar echt heel mannelijk en stoer, althans dat was mijn jeugdige beleving dan. Zijn moeder leerde mij wat henna was en wat het moslim geloof betekende, wat de verschillen waren tussen katholiek en moslim. Gek genoeg was afkomst of geloof totaal geen probleem in het blijf van mijn lijf huis. Zo vierde we kerst samen, maar ook de ramadan en het Suikerfeest. Natuurlijk waren er ook dingen anders, ik merkte dat de Marokkaanse kinderen met meer respect voor hun moeder hadden dan de Nederlandse kinderen, ik heb dat ook even flink mogen ervaren. In een van mijn puber momenten schreeuwde ik tegen mijn moeder ik was boos en als je me nu vraagt waarom, ik zou dat echt niet meer weten. Ik weet wel dat de jonge die ik oh zo leuk en spannend vond ineens niet meer mijn idool was, hij nam het op voor mijn moeder pakte me stevig beet en zei:” zo dame ga jij eens even normaal doen en sorry zeggen tegen je moeder.” Fijn dacht ik mijn droomprins is nu dus echt ineens de duivel? We hebben het zwaar gehad een kamertje van 4m bij 4m en daar moesten mijn moeder, mijn twee zusjes en ik samen slapen. De woonkamer was groot en ook de keuken want ja er moesten heel veel vrouwen en kinderen in zitten en koken en eten. Iedereen had zijn eigen kast met zijn eigen service, bestek, etc elke dag moest je controleren of alles in je kast nog compleet was. Nou ik kan je zeggen dat was dus niet altijd zo. Een echt Amsterdamse dame met een heerlijk grof accent miste een pan. Mijn god het hele huis was te klein en de dame gaf niet op tot ze haar pan terug had. Ik zal de woorden niet herhalen, maar neem maar aan ze waren heftig. Ze was de jongste moeder in het huis en had 2 kleine kinderen, ze stond nog volop in het leven en het feesten en genieten…maar daar de volgende keer meer over.