Een kind van 24 jaar.

24 jaar. Zo oud ben ik sinds een paar dagen. Of nog zo jong. Het is maar hoe je het bekijkt. 24 jaar, maar nog niet klaar voor de grote boze wereld. Inmiddels bijna klaar met studeren en fulltime aan het werk deze zomer, maar volwassen worden? Nee, dat alsjeblieft nog even niet. Ik heb het veel te veel naar mijn zin met uitslapen, lunchen met vriendinnetjes en gaan en staan waar ik wil. Ik verlang terug naar de jaren waarop het geaccepteerd werd dat je niks deed op school en een baantje een keuze uit vrije wil was. Waarop belastingen iets waren voor je ouders en spinnen voor je werden weggehaald. Al heb ik misschien over het algemeen een andere beleving van het leven. Het maakt mij niet uit hoe nieuw mijn telefoon is en wat de huidige trends zijn (chokers, for real? Die had ik om toen ik nog klein was). Ik word gelukkig van taart en ijs en patat en chips. Soms op werk realiseer ik me hoe het leven langs me heen raast en raak ik lichtelijk in paniek. Zo, als ik echt klaar ben met mijn studie, zal ik aan het werk moeten en is mijn onbezonnen leven voorbij. Ben ik daar wel klaar voor?! Nee. Zo voelt het nog niet. Met dit in gedachten neem ik nog een hap taart, terwijl tegen me gezegd wordt dat het niet nodig is om een tweede stuk taart te eten. Hoezo niet?! Ik leef hoe ik wil. Vanavond vier ik na zoveel jaar eindelijk weer eens mijn verjaardag. Na afloop krijgt iedereen een zakje mee met lekkers. Zoals het vroeger ook ging. Ik laat mijn vrienden weer jong voelen. Mijn vrienden die samenwonen, fulltime werken en huizen kopen. Op mijn feestje mogen ze zich even weer kind voelen. Je denkt misschien dat ik vlucht voor mijn verantwoordelijkheden. Deels is dat waar. Deels valt er niet meer aan te ontkomen. Toch blijf ik net zo lang de verantwoordelijkheden vermijden die te vermijden zijn tot ik eraan moet geloven. Een kind van 24 jaar, dat is hoe ik mezelf omschrijf. Mijn broertje vraagt wanneer ik eens volwassen word. Geen idee, maar ik hoop dat ik dit gevoel zo lang mogelijk vast te kunnen houden.