Flexwerken

Vandaag was er weer niet gewerkt, maar och wat was het flex.

Flexwerken in Toscane dat lijkt me tof, maar toch niet in Vlaardingen. In Toscane komt via een open deur een prachtige kat binnen, in Vlaardingen tocht. In de flexwerk-koffietentjes is veel tocht, letterlijk dan wel figuurlijk. Wat voor persoon ben je als je beter gaat werken door al die, voor jou irrelevante, ruis? Ik begrijp het niet. Is het zien en gezien worden? Daar heb ik nou echt een hekel aan. Nog niet zolang geleden was flexwerker zijn nog heel cool, gelukkig is dat al lang niet meer zo. De bescheiden man die nog even in een hoekje wat werk afmaakt, die man wil ik zijn. ‘Nog even’ kan uren of dagen zijn, maar zo ziet het er niet uit. Ik dacht vroeger altijd dat ultieme vrijheid ultiem geluk zou zijn en vooral geweldig werk op zou leveren. Ik zou gelouterd beurshandelaar en schrijver worden als ik zelf mijn dagen in kon delen. Beetje handelen, beetje schrijven, af en toe een wandelingetje. Maar zo werkt het helaas niet. Vrijheid werkt verlammend, als je alles kan kiezen is de keuze domweg te groot. Daarom: zoek iets wat je wilt doen, wat je pakt en hou er dan aan vast. Dan kan je flexwerker worden en kan je je oude baas inruilen voor jezelf, want een baas heb je nodig. Als je dat voor mekaar hebt, noem je jezelf geen flexwerker, maar je bent het wel, één op de manier hoe het ooit bedoelt is. Dan heb je geen Toscaanse kat nodig.

Nog heel even.