…Mag die lat weer naar beneden?

Ik kan de TV niet eens aan doen of de boodschappen vliegen mij om de oren. De ene vacaturesite na de andere lijkt wel een beroep op me te doen, van monsterboard tot YACHT tot Indeed en noem het maar op. Ik kan nog net geen slok thee naar binnen werken of ik proest het alweer uit als de LOI en Scheidegger me even komen vertellen dat ik vooral bij hún een nieuwe opleiding moet gaan volgen.

Want hoe ‘hoog leg ik de lat’, of niet dan?

Ach man. In mijn dolle jaren ben ik maar één keertje van opleiding gewisseld, van de ICT naar een grafische opleiding. Prima keuze, maar aan het eind van het MBO vond ik dat ik nog niet was uitgeleerd. Dus ik naar het HBO en na vier jaar ploeteren had ik ook dat netjes afgerond. Allemaal prima, ik met mijn botte kop nog denken dat ik zo een baan zou vinden. Kostte me een half jaartje rondneuzen, uiteindelijk kon ik aan de slag bij mijn oude stagebedrijf. Flexcontract natuurlijk, want crisis.

"Ach, dat gaat wel over naar vast toch?" Zei ik nog lachend tegen mijn bezorgde moeder, want ja ik moest gewoon een inkomen hebben en ik wilde niet de uitkering in.

Nu, twee jaartjes later, vraag ik me af of ik ooit een vast contract krijg. "Je moet gewoon je Master gaan volgen." Zegt mama nog wanhopig, denkend dat ik daarmee elke baan kan krijgen. Ik begrijp haar wel, maar mijn hoofd staat er niet naar om nú al iets nieuws te gaan doen. Ik ben net twee jaar op de arbeidsmarkt, hallo.

Het wordt zelfs nog mooier, want nu word ik vergeleken met mensen die het blijkbaar wél ‘voor elkaar’ hebben. "Nou, Samantha heeft wel een vaste baan gekregen en werkt nu 20 uur in de week." Zegt mama nog.

Nou da’s leuk voor Samantha. Ondertussen moet ik dus blijkbaar net zo’n ‘geslaagd’ leven hebben als zij. Ze is echt niet de enige met wie ik word vergeleken; ik ken nu mijn buren en mijn kennissen nog beter dankzij mama’s vergelijkenissen. Alles moet maar; je moet perfect zijn, je moet een goede baan hebben, je moet een eigen huis hebben en nog het mooiste, je moet vooral carriere-gericht zijn.

Tuurlijk joh. Maar is men dan ook gelukkig? Alsof het hebben van een Master, ZZP’er zijn of de eeuwige student uithangen dé sleutel is tot een succesvol leven. Ik dacht altijd dat we dat zelf uitmaakten? Waar de een super blij van wordt, maakt misschien de ander doodongelukkig. Laat men dat lekker zelf bepalen, zeg. Misschien dat ik dan minder de neiging heb te schreeuwen als ik weer eens carriere-gerichte reclame zie.

ZO hoog leg ik de lat dus.