Pink Spot

We hebben geen plannen, maar wel een caravan. Zoiets begint met Pinksteren te wringen. Zeker wanneer ik hoor dat de vrienden naar Zeeland gaan. Het is mei, het is mooi weer en waarom gaan we niet mee? We gaan mee. We mailen dezelfde camping, maar daar is geen plaats meer. Die adviseren wel een andere camping, waar zeker nog plek is. Later zullen we ook begrijpen waarom, maar zover is het nu nog niet. We mailen de aanbevolen lokatie en reserveren voor drie nachten. Hoera! We gaan op vakantie! Iedereen blij. De reservering komt binnen, maar ik zie niet hoe ik moet betalen. O, ik hoef pas te betalen bij aankomst. Wel lees ik talloze dreigementen en serieuze stappen die zullen worden ondernomen, wanneer we niet betalen, of erger nog, niet komen opdagen. De huurder mag niks en de verhuurder mag alles is de samenvatting, maar ze wensen ons wel een prettig verblijf.
We verheugen ons nu erg op dat verblijf en mijn geliefde pakt in terwijl ik met oma de caravan van stal haal. Dat is op zich al een leuk uitje, want oma weet van de hoed en de rand en dat is prettig. Nog een paar dagen werken en dan betrekt het weer. Het ziet er serieus regenachtig uit en als er iets is waar wij een hekel aan hebben dan is het de combinatie regen kamperen. Ik weersta alle dreigementen en we zeggen de hele boel af. Wat nu? Dat weet eigenlijk niemand en uit angst voor de leegte mail ik de volgende dag opnieuw om de reservering te herstellen, maar die is al vergeven. We gaan op zoek naar een andere camping, maar vinden niks. Dan wordt er gebeld. Het is de camping. Ze kunnen ons toch hebben want iemand anders heeft geannuleerd. Dat zouden meer mensen moeten doen, denk ik, terwijl ik mij ook afvraag hoe zij aan ons telefoonnummer komen. Maar goed, de hoop is hersteld en we gaan op weg. Het is heel gezellig met de goedlachse Emiel en de gezellige Jolan, want die wilde graag even genoemd worden, al missen we onze lieve dochter wel, want die slaapt nu bij hen, of is het hun?

Ate Vegter, 4 juni 2017

www.atevegter.wordpress.com