ME: Mobiele Eenheid of Mentale Ergernis?

Afgelopen zondag was het zo ver, Feyenoord zou kampioen kunnen worden. In heel Rotterdam waren naast de mensen in het rood wit ook de mensen in het blauw geel goed vertegenwoordigd.

Natuurlijk is dit prima, natuurlijk ben ik hier blij mee, natuurlijk staat veiligheid voorop en ik heb heel veel respect voor deze mensen. Maar soms snap ik ze niet.

Misschien begrijp ik het gewoon allemaal niet en zie ik het helemaal verkeerd of ben ik te jong om dit te snappen, maar dit is wel my point of view.

Zodra Feyenoord achter komt te staan, weet elke sportliefhebber dat dit frustraties kan opwekken bij fans en ik zelf als voetballiefhebster weet als geen ander dat politie, die dan dreigend om je heen komt staan (uit voorzorg), niet echt kalmerend werkt. Meteen begon mijn Facebook pagina al vol te stromen met (Dumpert)filmpjes waarbij te zien was dat de ME onschuldige mensen toch een klap verkoopt. En oké, ik moet toegeven ik heb geen idee wat er aan vooraf is gegaan.

Toch heb ik het idee dat we hier in Nederland soms een beetje te ver gaan in onze maatregelen.
Natuurlijk moet er politie aanwezig zijn om vandalisme etc. te voorkomen, maar soms heb ik het idee dat het gewoon beter is om die mensen elkaar onderling gewoon een keer op de bek te laten timmeren en ze daarna op te pakken in plaats van mensen uit voorzorg al te gaan slaan.

Hoe kun je rust bewaren door zelf wanhopig en geërgerd om je heen te gaan slaan met zo’n knuppel? Je moet jezelf toch boven die mensen plaatsen? En je niet verlagen tot hun niveau?

Mijn ouders leerden mij “van fouten kun je leren”, ik begin me nu wel af te vragen hoeveel fouten de ME nog maakt voordat zij er iets van leren.
Als we bijvoorbeeld even terug in de tijd gaan naar 4 oktober 2013, de wedstrijd Fortuna Sittard-MVV, google deze wedstrijd en het eerste wat naar boven komt is “Agenten over de schreef bij voetbalwedstrijd”. Ik als supporter herinner me de uitslag niet meer van deze sfeervolle wedstrijd, het enige wat ik me herinner is de politie en de fouten die zij daar hebben gemaakt.

Is dat wat we willen? Willen we dat generaties de plezierige dingen vergeten en zich alleen de negatieve dingen herinneren?

Ik weet in ieder geval dat ik dat niet wil, maar mijn wil is helaas geen wet.