Oom JACKO.

Lang geleden gingen ik en oom Jacko jagen in het oosten, in de bossen, op allerlei wild. En aan het begin waren ma en pa, en ik, schuchter. Jagen? En impliciet: doden? Een leven nemen.

Jacko was een beer, gewoon een beer van een man. Over 100 kg. Bijna 2m. Worstelaar. BJJ. MMA. En rennnen, en zwemmen, en gewichtheffen. Een echte man. Ik keek op naar hem, en vertrouwde hem dus terwijl hij kalm antwoord gaf op de vragen en ons geruststelde met knikken van zijn grote schedel. Zijn hand ging omhoog en hij zei dat het me zou helpen een man te worden, en de hand ging naar de schouders van mijn ouders.

En in de bossen, oost, was het zover. Een bambi. Ik was niet zozeer bang voor de daad, of het wapen, maar meer voor Jacko, en niet zozeer bang voor hem, maar bang om hem teleur te stellen. Hij was mijn held, en ik was bang te falen. Hij liet me eerst oefenen, droogvuren, en het ging keer op keer fout, en keer op keer. Ik voelde me een sukkel. Het werd erger en erger, het ene falen leidde tot het andere. En ik wilde alles tegelijk doen. Ik was in paniek. Hij was kalm, gaf een grimaas, en duwde me licht de juiste richting op. ‘Probeer gewoon nog een keer.’ Of: ‘Maak niet uit, je hebt nog een kans. Neem je tijd.’

En toen het echte werk, toen de zenuwen, terwijl ik het dier in mijn vizier had, en ik ademde in. Diep. Want Jacko zei, ‘Neem diep adem. Alles begint met ademen.’ Het dier was ver, té ver. Het doel werd wazig. En de woorden die Jacko toen zei vergeet ik nooit. ‘Je doel is ver. Buiten zicht. Kalm. Je doel is wazig en onduidelijk. Maar je weet waar en wat je doel is, toch? Oké, en nu aan het werk. Kijk naar je vizier, dat dingetje voor je. Kijk naar wat vlak voor je is. Bekijk je taak van dichtbij. En focus op jezelf. Je adem, je geest, je instelling. En dan, focus op je handen, je ogen, je lichaam. En durf. Haal de trekker over. Dat is alles. Herhaal dat, en je bent klaar.’

En hij gaf me een trotse klap op de schouder, alsof ik een man was.
Een maand later kwam het nieuws dat oom Jacko naar de VS ging, en ik was buiten mezelf. Wat nu? Hij zou me helpen groeien, om een echte man te worden. En tranen vloeiden terwijl mijn ouders me zijn brief aan mij gaven. Het was zeer bondig. Maar overduidelijk.

‘Jacko hier. Al zijn je doelen ver en wazig, focus op het nu en wat voor je is. Focus op jezelf. Dan komt alles goed. Durf.’