Het kapotte rubbertje

Mijn eerste ouderloze vakantie was met mijn eerste ‘vaste’ verkering. Daarna zouden er nog vele ‘vaste’ verkeringen volgen, maar dat is een leuk onderwerp voor later. We gingen voor veel geld naar het Spaanse Lloret de Mar, wat je dus uit dient te spreken als Ljoret de Marrrr. Niet eens proberen, dat kost je gegarandeerd je tong. Ik had een jaar krom gelegen om een studio van krap 5 m2 te huren voor de periode van twee weken. Uiteraard met een krakkemikkige bus, want een vliegreis bestond toen slechts in mijn dromen. Het was een krot, zonder terras, zonder airco, met vochtplekken, schimmel, een lekkend bad, een druppende kraan, een koelkast die dacht dat hij een vriezer was, een buitendeur die niet sloot en een hufter van een eigenaar die voor klootzak speelde. Maar we klaagde niet, we zeurde niet en we belde zeker geen Rob Geus die onze vakantie wel even zou komen redden. Wij waren zonder ouders op vakantie en we waren gelukkig.

De huidige jeugd gaat voor een fooi met het vliegtuig naar dezelfde vakantieplaats, heeft de drempel van hun met zorg uitgekozen accommodatie nog niet gepasseerd of zoekt al tussen de contacten in hun iPhone 7 naar het nummer van ‘hun mattie’ Robbie Geus. En die komt, of er nu iets aan de hand is of niet. En de jeugd weet dat. Die weten dat heel erg goed. Heel bewust boeken ze de meest voordelige reis, bij voorkeur bij reisorganisator Beach Masters, kijken nog even op Zoover of het allemaal wel goor genoeg is, in de wetenschap dat ze, met hulp van Robbieboy, in een zucht en een scheet in een 4 sterrencomplex gepropt worden, bang als de reisorganisatoren zijn voor negatieve publiciteit. En ja, dat weet Geus dan weer heel erg goed.

Scheldend als een bootwerker gaat hij tekeer tegen mensen die de, grotendeels, asociaal gedragende Nederlandse jongeren spuugzat zijn en, misschien niet helemaal terecht maar begrijpelijk, alles wat jonger is dan 25 over één kam scheren. En maar ouwehoeren dat de kip te koud is en de sla te warm. Als kwakzalvende controle jodocus hoort Geus te weten dat dit nu eenmaal het nadeel is van dergelijk vreettroggen in buffetrestaurants. Niet Geus, die dendert door de zuidelijke vakantielanden, een spoor van ellende achterlatend, onder de noemer "alles voor de kijkcijfers". Hij heeft gelijk, en alles wat nog maar riekt naar een Spanjaard, Griek of Turk heeft bij voorbaat ongelijk. En daar word ik niet vrolijk van. Zo jammer, dat ouweheer Geus nooit heeft gelet op kapotte rubbertjes.

Jan van Oranje