Spruitjes

Ik ga van het ene onderwerp naar het andere: Proefdieren. Geek-cultuur. Feminisme. Vrede. De nieuwste aanwinst in het rijtje: De bomaanslagen in Brussel. Ik heb al menig artikel geschreven, maar niemand heeft ze ooit gelezen. Mijn eigen ik uitgezonderd, uiteraard. Ondertussen word ik zelf overspoeld met artikelen over de bomaanslagen in Brussel. Ik zweef met mijn muis over het verse word-document genaamd “Brussel, aangeslagen” en besluit uiteindelijk om het toch te houden. Wie weet. Ik staar naar mijn beeldscherm en zucht.
Ik kan nog een rondje facebook doen, maar ach, daar zie ik ook alleen maar dingen over de bomaanslagen, van schreeuwlelijkerds tot ellenlange, bijna wetenschappelijke artikelen. Om eerlijk te zijn zou ik het liefste niks te maken willen hebben met alle misère op de wereld. Best wel triest, eigenlijk. De dag van de aanslagen hebben sommige van mijn vrienden het nieuws bewust niet gevolgd. Ze wilden niks te maken hebben met deze ellende. Blijkbaar wordt het allemaal zo aan je opgedrongen tot op het punt dat je er niks meer mee van doen wilt hebben. Net als toen je 8 was je moeder je op de wasmachine heeft gezet met de spruitjes die je niet op wilde eten. Dat werd zó aan je opgedrongen, dat je zwoer nooit meer spruitjes te eten, keer op keer, tot je het huis uit bent. En dan toch, uit nieuwsgierigheid, besluit je uit dat ene pinterest-recept uit te proberen met spruitjes. Het ziet er zo smakelijk uit. Voor je het weet zit je ‘s avonds aan tafel met een bord vol spruitjes. Je nieuwsgierigheid heeft het gewonnen.
Toch maar een rondje facebook. Die-en-die hebben er een kindje bij. Het konijn trouwens ook. Brussel. Wilders. Vaderlandsliefde. De hond is naar de kapper geweest. Brussel. Ach, iemand die denkt dat “De Speld” serieuze artikelen publiceert. Brussel. Ik besluit er maar mee te stoppen en naar bed te gaan. Eenmaal in bed kan ik niet slapen.
Ik pak m’n mobiel erbij en open twitter. Brussel.
Ik houd mezelf voor de gek.
Dit zijn de spruitjes.