Gewoon inclusie

‘Hééé, jou heb ik eerder gezien! Toen gingen we samen voetballen!’
‘Zij zit bij mij op school!’
Een jongen en een meisje rennen op Lin en mij af als we de speeltuin in wandelen. Het is alsof deze twee kinderen pijlen in mijn hart schieten. Geen oorlogspijlen, nee pijlen van Cupido. In een keer wordt mijn lijf overspoeld door liefde. En door één overheersende gedachte: dít is waar we het voor doen, dít is waarvoor we al het gezeur hebben doorstaan om Lin op een reguliere basisschool te krijgen ondanks haar fysieke beperking. Een stralende glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik bevestig wat de kinderen zeggen.

Lin niet.
Lin wil schommelen.
Lin is vier-en-een-half.
Lin is een kleuter.
Lin doet wat ze zelf wil; als ze dat ook zelf kan.
En Lin kan dat op dit moment.
In haar loopkar.

Ze rent stug door naar de schommel en trekt zich niks aan van de kinderen.
‘Sorry, we gaan nu schommelen,’ roep ik naar ze terwijl Lin me voortsleurt.

Ik til Lin in de schommel en duw haar zo hoog ik kan. Ze schatert van de pret.
‘Liiihiiiiiiin!’ Hoor ik vanaf de andere kant van de speeltuin. Er komt een jongetje uit haar klas op ons afgerend. ‘Liiiihiiiiiinnnnn! Ik kom met je schommelen!’
Hij ploft op de schommel naast Lin neer. Ik stop Lin en geef haar de ruimte om gedag te zeggen. Verontwaardigd kijkt ze me aan. ‘Duwen,’ zegt ze en ze kijkt weer naar voren, haar klasgenootje totaal negerend. Om haar onbeleefdheid wat te maskeren begin ik met het jongetje te praten. Ondertussen schaterlacht Lin weer. Ze gaat helemaal op in haar eigen wereldje. Zoals een kleuter dat zo goed kan.

En ondertussen ben ik dolblij met de kans die ze krijgt om een gewoon kind te zijn tussen haar gewone buurtgenootjes. Ze ziet het zelf nog niet, maar later als ze groot is, zal ze dit waarderen.
Of niet.
Want als dit later als ze groot is gewoon doodnormaal is, dan hoeft niemand meer zo dolblij te zijn met een inclusiekans zoals ik daar nu blij om ben.
Ja, eigenlijk hoop ik dat Lin nooit hoeft te begrijpen waar ik nu zo uitgelaten over ben. En ik hoop dat de rest van de wereld dat dan ook niet meer begrijpt. Omdat inclusie dan gewoon gewoon is.