Leve de radicalen!

Aanslagen, wat zijn dat eigenlijk? Terreur, wat versta jij eronder? Oorlog, is dat alleen maar ver van ons bed? Sinds Parijs niet meer. Maar geweld was altijd al veel dichterbij. Wat te beginnen met de kleine en grote vergrijpen dagelijks, in en om ons heen?

Ongeduldig zijn in het verkeer. Ruzie maken met je lief. Je buurmeisje pesten. Je kinderen slaan. Jezelf overeten, kapot drinken of murw roken. Doen alsof problemen niet bestaat. Meteen je vooroordeel klaar hebben. Alleen maar met jezelf bezig zijn. Een blikje op straat gooien. Zijn dat niet allemaal geweldsdelicten? Het is een radicale gedachte. Laten we die eens opblazen.
Uitvergroot zie ik parallellen met een starre, straffende overheid. Met vooringenomen politici die de waarde van hele bevolkingsgroepen ondermijnen. Met kapitalistische bedrijven die de aarde verkloten vanuit een winstfixatie. Met mensenmassa’s die zich enkel nog prettig voelen met zichzelf en bij elkaar met de nieuwste Iphone, DKNY-tas of de beste skills in handen. Laten we dat eens uitroeien.

Weet je wat pas écht radicaal zou zijn? Als wij Nederlanders daags na zo’n grote aanslag als in Parijs een stilte dag zouden inlassen. Of nog radicaler, als we dat zouden doen na een aanslag in Syrië. Of nog nog radicaler, als alle Amerikanen dat ook zouden doen. Of nog nog nog radicaler, als alle moslims ter wereld dat zouden doen. Laten we daar eens voor vechten.
Maar voor vrede moet je juist niet vechten. Tibetanen kiezen al eeuwen, zo lijkt het, voor het (ver)dragen van geweld. Is dat effectief? Zou je liever in de open sandalen van de Dalai Lama of in de glimmende schoenen van Mao staan? Hoeveel paar gejatte glimmers kunnen we missen om de gelijkwaardigheid te creëren die vrede nodig heeft? Laten we daar eens bij stilstaan.

Alsmaar op dezelfde manier doorgaan is niet de oplossing. De verschillen blijven benadrukken ook niet. Geweld veroordelen is overbodig: wie is er nu voorstander van geweld op geweldplegers na? Aanslagen breed uitmeten in de media versmalt vooral de focus: de wereld lijkt alleen maar meer in de ban van de terreur. Laten we dat eens doorzien.

Deze tijd vraagt om radicalen. Om visionaire economen die het kapitalisme kantelen. Om kwetsbare politici die het machtssysteem omdenken. Om directeuren die meditatieles en duurzaamheid durven opnemen in het curriculum van scholen en bedrijven. Om mensen zoals jij en ik die bewust lief omgaan met ons aller wereld. Laten we daar eens radicaal mee beginnen.