Huil dan vredelievende woorden

Radeloos in een maatschappij vol uitingen. Iedereen roept wat, iedereen schrijft, maar niemand die iets lijkt te doen. Uitingen van goed en kwaad, zonder het zelf na te streven, zijn uitwerpselen, uitgekotst op een vuilnisbelt genaamd social media. Het maakt me verdrietig, boos en tegelijkertijd maakt het mij immuun voor de harteloosheid waarmee mensen met zichzelf in de knoop lijken te zitten. Wat is dicht bij huis en verdient mijn angst, mijn tijd, mijn emotionele uiting? De wereld is een grote ronde bol en Europa lijkt zo plat als een dubbeltje. Verder dan de horizon van Europese grenzen lijken wij niet te kijken. De zee scheidt ons van het woeste berg- en woestijnlandschap waar de vijand zich begeeft. Hoge golven ontnemen ons het zicht op eilanden die in brand staan en aan de andere kant van deze grote ronde bol, zitten mensen zonder olie en medicijnen. Slechts enkele voorbeelden waarover geen woord gerept wordt in wat wij het nieuws noemen. Men ziet slechts een ‘veilige grens’ en kijkt niet verder, alles daarachter is onzichtbaar voor het blote oog, onzichtbaar voor tijdrovende, emotioneel uitputtende statements. Pas nu het gevaar zicht als een sprinkhanenplaag over dit platte land verspreidt, de tuin van de buren leeg eet, niks dan een kille leegte achterlatend, is het zichtbaar voor de mensen. Het zicht wordt niet ontnomen door hoge besneeuwde bergtoppen of door koude diepe zeeën, nee, Europa is heel erg plat. Je ziet de sprinkhanenplaag uit de tuin van de buren verdwijnen en weet niet waar ze zich nu koest houden. Je voelt je bang. Maar aan alle bewoners van onze platte landen die vervuilende uitingen achterlaten op een veilig platform zoals Facebook: vlieg! Vlieg eens in vogelvlucht over de wereld en open je ogen. Vlieg verder dan dat de media laat zien, denk verder dan wat je buurman beweert. En mocht je dan toch wat willen uitwerpen daar boven in de veilige cloud; huil dan vredelievende woorden, en blus de vele branden die in deze wereld woeden.